Η εκπαίδευση των νέων γιατρών πρέπει να έχει ομοιογένεια και ενιαίο χαρακτήρα όσον αφορά, την ενιαία ποιότητα των εκπαιδευτών, την ενιαία ποιότητα των νοσοκομείων που θα εκπαιδευθούν οι γιατροί και την ενοποίηση των προαπαιτούμενων που πρέπει να έχουν τα κέντρα εκπαίδευσης των γιατρών. Πολύ σημαντικό το ζήτημα των εκπαιδευτών, οι περισσότεροι νέοι γιατροί επιβλέπονται από ακατάλληλους εκπαιδευτές και δεν σημαίνει ότι ο όποιος επιμελητής η διευθυντής είναι ικανός εκπαιδευτής, επίσης είναι απαραίτητο το log book των πράξεων το οποίο πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό χαρακτήρα και όχι τυπικό, ένα ουσιαστικό log book θα καθορίσει τι μπορεί ανεξάρτητα να κάνει όταν τελειώσει την ειδικότητα ένας πχ νέος χειρουργός. Όταν παίρνει γιατρός τίτλο ειδικότητας (όπως σε ολόκληρο τον κόσμο) πρέπει να είναι ικανός να διεκπεραιώνει-ως μέσης ικανότητας χειριστής-τις κύριες ιατρικές πράξεις που ορίζει η ειδικότητα του. Στην Ελλάδα βλέπουμε το φαινόμενο ειδικευόμενοι δυστυχώς να μαθαίνουν ακόμη κλασσικές πράξεις της ειδικότητας τους στον βαθμό του επιμελητή Β ή ακόμη και επιμελητή Α. Ακόμη ένα μεγάλο πρόβλημα είναι στη χώρα μας η κυριαρχία των πανεπιστημιακών στην εκπαίδευση των γιατρών, συχνά εμφανίζονται να επιβλέπουν κλινικά καθήκοντα εκπαιδευτές (πανεπιστημιακοί γιατροί) που έχουν ακαδημαϊκή επάρκεια αλλά όχι κλινική επάρκεια. Ο εκπαιδευόμενος κλινικός γιατρός έχει ανάγκη να συμπληρώσει το απαραίτητο cor curriculum της ειδικότητας του και αυτός είναι ο κύριος στόχος. Οι παράλληλες ακαδημαϊκές και ερευνητικές δραστηριότητες είναι ωφέλιμες σαφώς αλλά δεν πρέπει να απομακρύνουν από τον κλινικό στόχο της εκπαίδευσης, δηλαδή στο τέλος της εκπαίδευσης να υπάρχει κλινική επάρκεια και ανεξαρτησία. Η εκπαιδευτική αντίληψη περί εκπαίδευσης των γιατρών στη χώρα μας είναι αναχρονιστική και απαιτεί σαφέστατα μεταρρύθμιση.
Θανάσης Δρίτσας
Καρδιολόγος,
Αναπληρωτής Διευθυντής, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο
https://www.docmed.gr/i-alithia-piso-apo-ti-figi-ton-ellinon-giatron/