Αναρωτιέμαι τι έχει τελικά κερδίσει ο κόσμος των ανθρώπων σήμερα που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, δηλαδή σχεδόν 2015 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού. Αναμφίβολα η εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο ανέτρεψε τα δεδομένα και έδωσε μια νέα και ελπιδοφόρα διάσταση στους απλούς ανθρώπους της εποχής εκείνης. Μέσα σε μια τυραννική περίοδο της Pax Romana που κυριαρχούσε η δουλεία και η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης ο Χριστός έπεσε σαν ατομική βόμβα και κυριολεκτικά σάρωσε τα τότε ατομικά και κοινωνικά δεδομένα. Ο Χριστός έδωσε αξία στο ανθρώπινο πρόσωπο ανεξάρτητα από εθνότητα, φύλο, πλούτο, κοινωνική θέση. Ο Χριστός έδωσε μια πνευματική διάσταση στο ανθρώπινο γίγνεσθαι πέραν της υλικής πραγματικότητας και της προοπτικής απόκτησης πλούτου. Με τη διδασκαλία της αγάπης ο Χριστός βάζει φωτιά στην ιουδαική αντίληψη του Μωσαικού νόμου που έβλεπε τις ανθρώπινες πράξεις μέσα από την ψυχρή λογική ενός εκδικητικού και τιμωρού Θεού (οφθαλμός αντί οφθαλμού). Κάθε μεταφυσική προσέγγιση είναι άχρηστη στον Φαρισαίο του ιουδαικού νόμου ο οποίος υποκριτικά επιβλέπει την τήρηση του γράμματος του νόμου. Ο ανηλεής τοκογλύφος Σκρούτζ τον οποίο παιδαγωγεί οριστικά «Το πνεύμα των Χριστουγέννων» στην κλασσική ιστορία του Ντίκενς (αφού του έδειξε μέσα από ένα όραμα το μελλοντικό τέλος του) αποτελεί μια πετυχημένη προσωποποίηση του φαρισαικού μοντέλου ζωής το οποίο στηλίτευσε ο Χριστός. Προκλητικά επαναστατική μορφή υπήρξε για την εποχή του ο Χριστός και όπως αναφέρεται στα ευαγγέλια πραγματικά «έβαλε μαχαίρι» στα κρατούντα της εποχής εκείνης, άλλωστε γιαυτό και σταυρώθηκε. Ακόμη και μερικοί από τους θιασώτες του ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού παρά τον αγνωστικισμό τους έχουν αποδεχθεί τον σπουδαίο ρόλο του Χριστού και τον έχουν χαρακτηρίσει (πολύ επιφανειακά) ως τον «πρώτο ιστορικά κομμουνιστή». Ποια είναι όμως η εικόνα του κόσμου σήμερα όταν έχουν περάσει περισσότερο από δύο χιλιετίες μετά την καταλυτική για τον πολιτισμό μας εμφάνιση του Χριστού;
Δυστυχώς η εικόνα του σημερινού κόσμου δεν διαφέρει καθόλου από την εικόνα που βρήκε ο Χριστός πριν εκείνος προσπαθήσει να τον αλλάξει. Τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, ο οποίος μάλιστα ασπάστηκε και τον Χριστιανισμό, η αξία της ανθρώπινης ζωής μειώνεται τάχιστα, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν πάλι οξυνθεί και η ψαλίδα μεγαλώνει επικίνδυνα. Η δουλεία είναι πάλι πίσω με ακόμη χειρότερους όρους, κυριότερα με τη μορφή της οικονομικής δουλείας, και η σημερινή τεχνολογία δίνει ακόμα μεγαλύτερη δυνατότητα στους ανθρώπους της εξουσίας να ελέγχουν και να δυναστεύουν τους λαούς. Ο κόσμος έχει χωρισθεί σε πάμπλουτους και πάμπτωχους και ουσιαστικά έχουμε επιστρέψει στην αντίληψη ζωής της Παλαιάς Διαθήκης. Πλούσιοι Φαρισαίοι και Μίζεροι Πτωχολάζαροι οι οποίοι τρέφονται από τα ψυχία του τραπεζιού των πλουσίων. Ο κόσμος έχει μόνο άσπρο και μαύρο ενώ χάνεται το ενδιάμεσο γκρίζο παράλληλα με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, έχει λοιπόν ήδη επιστρέψει και είναι εδώ περισσότερο ισχυρός από ποτέ ο ιουδαικός κόσμος. Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων του δυτικού κόσμου έχει εξοβελίσει τη διδασκαλία της αγάπης και το καταναλωτικό μοντέλο ζωής έχει διαφθείρει ακόμη και την εκκλησιαστική εξουσία. Η παιδεία των λαών στρέφεται πλέον σε καθαρά υλιστικούς στόχους και απορρίπτει έντονα κάθε μεταφυσική ή πνευματική διάσταση της ζωής ως παράλογη. Στη θέση του Χριστού έχει επιστρέψει ο τιμωρός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ο οποίος μάλιστα έχει φορέσει και τη μάσκα της καλβινιστικής ηθικής ακόμη και στον ευρωπαικό χριστιανικό κόσμο. Η καλβινιστική ηθική την οποία προφανώς βλέπουμε στο νέο πρόσωπο της Γερμανίας είναι αυτή που θεωρεί τον πλούτο ευλογία και το χρέος μεγάλη αμαρτία. Μέσα από το πρίσμα της καλβινιστικής ηθικής αντιμετωπίζουν σήμερα οι Νεο-Γερμανοί εμάς τους έλληνες ως απόβλητα, πρέπει να τιμωρηθούμε διότι χρωστάμε στους Γερμανούς τοκογλύφους.
Με την ευκαιρία των Χριστουγέννων θυμήθηκα τον κόσμο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και την εικόνα του επτάχρονου εγγονού της δύστυχης Θείας-Αχτίτσας της Σταχομαζώχτρας (βλ χριστουγεννιάτικο διήγημα «Η σταχομαζώχτρα»). Ο Γέρος, έτσι φώναζε η Αχτίτσα τον ορφανό εγγονό της, ήταν τόσο πεινασμένος που έβαλε ένα σκαμνάκι και ανέβηκε στο παράθυρο, στηρίχθηκε στο παραθυρόφυλλο με το αριστερό του χέρι και με το δεξί ξεκόλλησε ένα κομμάτι πάγου από τις παγωμένες σταγόνες νερού της στέγης του φτωχικού της Αχτίτσας και το έφαγε (βλ. στην πρωτότυπη γλώσσα: «ανεβίβασε σκαμνίον τι επί του λιθίνου ερείσματος του παραθύρου, ανέβη επί του σκαμνίου, εστηρίχθη δια της αριστεράς επί του παραθυροφύλλου, εστηλώθη μετά τόλμης προς την οροφήν, ανέτεινε την δεξιάν, και απέσπασεν έν κρύσταλλον, εκ των κοσμούντων τους σταλαγμούς της στέγης. Ήρχισε να το εκμυζά βραδέως και ηδονικώς και έδιδε και εις την Πατρώναν να φάγη. Επείνων τα κακόμοιρα»).
Νομίζω ότι θα ξαναδούμε γύρω μας πολλά πεινασμένα παιδιά τώρα που η φτώχεια και η ανεργία καλπάζουν. Και παγωμένους ανθρώπους θα δούμε και σπίτια χωρίς φως και ηλεκτρικό. Ο σημερινός κόσμος αρχίζει να αποκτά πολλές δυστυχισμένες Θείες-Αχτίτσες «Σταχομαζώχτρες» ενώ παράλληλα κυκλοφορούν αρκετές «Αντουανέτες» οι οποίες προκλητικά περιφέρουν το χρήμα και την πολυτελή ζωή τους αδιάφορα ανάμεσα στις μάζες της μιζέριας και της δυστυχίας (Τι έχει ο λαός και διαμαρτύρεται, δεν έχει ψωμί; Μα δώστε του λοιπόν παντεσπάνι! έλεγε η διεφθαρμένη αυτοκράτειρα Μαρία Αντουανέτα). Οι Αντουανέτες αυτές είναι σήμερα υπουργοί, πολιτικά πρόσωπα, τραπεζίτες, νεόπλουτοι χρηματιστές και διάφοροι άλλοι των οποίων μόνον οι μηνιαίοι λογαριασμοί των κινητών τηλεφώνων ισοδυναμούν ίσως με 2-3 μηνιαίους μισθούς ενός μέσου εργαζόμενου. Δυστυχώς ο κόσμος μας παραμένει ίδιος όπως ακριβώς τον βρήκε και ο Χριστός όταν γεννήθηκε πριν από περίπου 2012 χρόνια, ίσως να είναι και ακόμη χειρότερος. Όμως ο κόσμος ελπίζει πάντα και προσδοκά μια νέα Γέννηση, ίσως ένα πολύ καλύτερο αύριο.
ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ του Θανάση Δρίτσα, εφημ.ΤΟ ΑΡΘΡΟ 25/12/2011
24 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:27 π.μ.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 2012 Μ.Χ
ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ
αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ όπως γράφει ο νίκος Γκάτσος στο τραγούδι του Ο Κεμάλ που έχει μελοποιήσει ο Μάνος χατζιδάκις