Στην αρχή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών (δεν μπορώ να ανακαλέσω σε ποιο έτος) ανακάλυψα στην βιβλιοθήκη των ιατρών γονιών μου το βιβλιο του Καθηγητή Γαρδίκα «Χρονικό ενός αγιάτρευτου… γιατρού». Διαβάζοντάς το επιβεβαιώθηκε μέσα μου η κλίση μου στην Ιατρική των ονείρων μου· εκείνη την επιστήμη που δίνεται απλόχερα προς όλους, χωρίς διακρίσεις, με θυσία προσωπικού χρόνου, με θυσία σχεδόν όλου του εαυτού μας! Εκείνη την επιστήμη που δεν γνωρίζει συμφέροντα! Το μόνο συμφέρον είναι ο άνθρωπος! Αυτά που ονειρευόμουν τα είχε ζήσει και διδάξει ένας μεγάλος Γιατρός και Καθηγητής! Θα μπορούσαν λοιπόν όντως από όνειρα να γίνουν ζωή μου!
Το δικό μου χρονικό ξεκίνησε δίπλα σε μεγάλους καθηγητές της Παθολογικής Φυσιολογίας όπως ο Χαράλαμπος Μουτσόπουλος και σε έναν ξεχωριστό γιατρό, τον Ανδρέα Γουλέ που μου δίδαξε τι σημαίνει έρευνα και κυρίως τι σημαίνει ταπείνωση στην έρευνα. Τι σημαίνει γνώση και κυρίως τι σημαίνει να παραμένεις ταπεινός παρα τις γνώσεις σου! Μου έμαθε ακόμα γιατί ο γιατρός δεν πρέπει να επιζητά ανταλλάγματα και κυρίως μου έδειξε πως η αξιοσύνη δεν μετριέται μόνο σε ένα βιογραφικό!
Στη συνέχεια σταθηκα περισσότερο ευλογημένη! Έκανα την ειδικότητα της Παθολογίας δίπλα στον Σοφοκλης Κοντογιαννης στη Θεραπευτικη Κλινικη του Νοσοκομειου Αλεξάνδρα! Την εποχή που όλοι μανιωδώς επιδιώκουν να κατακερματίσουν τον ασθενή στα επιμέρους συστήματά του διδαχθήκαμε πώς μπορούμε να συνθέτουμε τις πληροφορίες από όλους τους ειδικούς και να λαμβάνουμε εξατομικευμένες αποφασεις για τον άρρωστό μας για τον οποιο νιώθουμε απόλυτα υπεύθυνοι! Γιατί οι κατευθυντήριες οδηγίες οφείλουν να εξατομικεύονται! Οφείλουν να αποκτούν πρόσωπο!
Ανακαλύψαμε έτσι τον ρόλο του σύγχρονου παθολόγου που έχει τις ρίζες του φυσικά στις διδαχες του Καθηγητή Γαρδίκα αλλά και του 100ετή πλέον Καθηγητή Δαίκου!
Έμαθα επίσης από τον διευθυντή μου πως τον ασθενή μου οφείλω να τον παρακολουθώ πρωι (πολυυυ πρωί), μεσημέρι, βράδυ!!! Τρεις επισκέψεις την ημέρα του επιμελητή!!!! Όχι για να γλιτώσω μηνύσεις ή δικαστικές διαμάχες (το νέο άγχος καθε γιατρου) αλλά γιατι καθετι που αλλάζει στην κλινική εικόνα πρέπει άμεσα να γίνεται αντιληπτο κι ακόμη πιο άμεσα να αντιμετωπίζεται!
Τέλος, Η συνεργασία με συναδέλφους -γιατρούς, νοσηλευτές, νοσοκόμους, καθαρίστριες, υπεύθυνους ασφαλείας- με δίδαξε πως το ομαδικό πνεύμα πάντα νικά τις διαφορές και συμπληρώνει τις ατέλειες μας προς όφελος πάντα των ασθενών! Όταν δουλεύουμε μαζι ξεπερνάμε τις αντοχες μας· ξεπερνάμε το ίδιο το σύστημα!
Η συνέχεια της ζωής με φέρνει στη Δημητσάνα, να υπηρετήσω ως αγροτικός ιατρός στο κέντρο υγείας! Η γιαγιά μου η Βούλα ονειρευόταν τη στιγμή που θαπήγαινα αγροτικός ιατρός στο Καστρί μας· και για να είμαι μαζί της αλλά και για να μπορει να βοηθά και έμπρακτα τις φιλενάδες της που αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα υγείας στο χωριό! Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα υπολογίζουμε!
Επόμενη σταση λοιπόν· Δημητσάνα! Εκεί βρέθηκε μικρό παιδι ο Λαγκαδινός Καθηγητής Γαρδίκας! Χάρηκα σήμερα που το ανακάλυψα αυτό! Μαζί μου θα πάρω μερικά κουζινικά σκεύη που με απλόχερη αγάπη μου έδωσε γι αυτό το σκοπό μια πολύ φιλική οικογένεια! Και φυσικά… μαζί μου θα πάρω και το πιο πολύτιμο εργαλείο ενός γιατρού!!! Τα ακουστικά μου· σε πείσμα της τεχνολογίας!
Ένας… αγιάτρευτος γιατρός χαίρεται να «ακούει» τους χτύπους της καρδιάς και την ανάσα του διπλανού του!
Καλή αντάμωση σε λιγες ημέρες στην πανέμορφη και ηρωική μας Δημητσάνα!
Υγ. Στη φωτογραφία ο ασθενής που με αγάπησε περισσότερο από όλους, όλα αυτα τα χρόνια! Ο Θεός θα τον αναπαύει γιατί ήταν ένας πολυ καλός άνθρωπος!
Η Ioanna Tatouli γεμάτη ευγνωμοσύνη.
https://www.facebook.com/ioanna.tatouli.9/posts/10156705022624094