Δεν θα ήθελα να σχολιάσω την κατάσταση (οι περισσότεροι την έχουμε ζήσει) ως ιατροί στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως καλό είναι να την μαθαίνει και ο «κόσμος». Τις ατελείωτες ώρες πέρα των ωραρίων (που ποτέ δεν τις πληρωνόμαστε) προσπαθώντας να διεκπεραιώσουμε τα περιστατικά, όχι τόσο από ιατρική άποψη αλλά από κοινωνική μέσα σε ένα σύστημα που αφήνει τους περισσότερους κοινωνικά αποκλεισμένους ασθενείς ξεκρέμαστους.
Να εφημερεύουμε Παρασκευή και το Σάββατο να φεύγουμε 18:00 είτε γιατί μπήκε χειρουργείο, είτε γιατί ψάχνουμε να βρούμε έναν ασφαλές τρόπο εξιτηρίου από τα επείγοντα για άστεγους και κοινωνικά αποκλεισμένους ασθενείς, και να επιστρέφουμε την Κυριακή το πρωί για εφημερία… και να δουλεύουμε χωρίς σταματημό μέχρι τις 16:00 την Δευτέρα. Και όλα γιατί το λέει η καρδιά μας και όχι το μυαλό μας. Για το «αίσθημα» του ότι πράττουμε καλώς τόσο ώστε ο μεθυσμένος άστεγος τραυματίας… που έβριζε τους πάντες για 15 ώρες στα ΤΕΠ, γυρίζει πίσω καθώς φεύγει και χαμογελώντας ψελλίζει: «Ευχαριστώ πολύ γιατρέ, ο Θεός να σε έχει καλά». Μακάρι… γιατί από την πολιτεία δεν περιμένω πολλά.
Εδώ θα παραθέσω την μαρτυρία (με τιμή) ενός συναδέρφου Νευροχειρουργού του κ. Παναγιώτη Γ. Παπανικολάου διότι μιλά εκ καρδίας και εκ μέρους πολλών από εμάς:
Χωρίς να εφημερεύω 5.30 μμ ακόμα στο νοσοκομείο από τις 7.30 πμ. Για να γίνει το χειρουργείο όπως πρέπει έκανα τον τραυματιοφορέα, τον τεχνικό εξοπλισμού, σε κάποια στιγμή σφουγγάρισα κιόλας. Με την φροντίδα να εκπαιδευτούν οι ειδικευόμενοι -αυτοί άλλωστε τράβηξαν το μεγαλύτερο λούκι. Με το άγχος για την έκβαση, με το να διαολοστείλω τους συγγενείς που ήθελαν “να δώσουν κάτι”. Άλλη μια μέρα με 3 ευρώ την ώρα. Όμως το αίσθημα της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ στον συνάνθρωπο που μένει στο τέλος, δεν το αλλάζω με ΤΙΠΟΤΑ. Αυτή είναι και η διαφορά που ξεχωρίζει τους ρεαλιστές του αδύνατου από τους εραστές του ασήμαντου – στους τελευταίους χαρίζω και τα πακετάκια, και τις βίλες, και τα κότερα και τα αξιώματα. Μου αρκεί που η κόρη μου στην επισήμανση “αν ο μπαμπάς σου ήθελε, θα μπορούσε να είναι εκατομμυριούχος”, αυτή απάντησε “ναι, αλλά δεν θα ήταν ο μπαμπάς μου”. Ο καθένας μας προσπαθεί να βρει ένα ηθικό λόγο να κρατηθεί όρθιος μπροστά στην καθημερινή μάχη. Θα ήθελα όμως να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι και δεν απευθύνομαι μόνο στον «κόσμο» αλλά και σε όλους τους συναδέρφους… διότι όσο μεγάλη και να είναι η προσωπική ευχαρίστηση της προσφοράς (με την αντίστοιχη έκκριση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο μας), δεν θα αντέξουμε για πολύ περισσότερο… ούτε οργανικά ούτε ψυχολογικά. Και δεν είναι γιατί κοιτάμε τον εαυτό μας αλλά γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να προσφέρουμε όσο δυνατόν καλύτερες παροχές υγείας κυρίως σε ασθενείς που το έχουν ανάγκη χωρίς να έχουν πολλές επιλογές σε άλλες δομές υγείας…
Athanasios Boukalis