Για να θυμηθούμε πως ήμασταν και πως καταντήσαμε !
Ιδού ο Άνθρωπος !
Ο συμμαθητής μας Τσιτσώνης ( που τον έχουμε παραμελήσει ) ήταν ο ήρωας ενός μοναδικού συμβάντος, όπως τουλάχιστον εξελίχτηκε.
Ήταν η τελευταία χρονιά ( ’71 ) και η φιλόλογος η Παραδείση με είχε βάλει να κάθομαι στο ίδιο θρανίο με τον αγαπητό μου Τσιτσώνη. Το τρίτο ή τέταρτο στη σειρά, απ’ την μεριά του παραθύρου εκείνος ( που έβλεπε την μπασκέτα στην άυλη ), απ’ την μεριά του διαδρόμου της τάξης εγώ, στη μεγάλη αίθουσα, στο ισόγειο. Χωρούσαμε κάπου 40 άτομα !
Ο Τσιτσώνης πρόσχαρος, όταν γελούσε ( που γελούσε συχνά ), κοκκίνιζαν τα μάγουλα του και ξεσπούσε σε ηχηρό γέλιο.
Δεν ασχολιόταν πολύ με τα μαθήματα, αλλά είχε ένα πάθος : Οτιδήποτε είχε σχέση με μηχανές τον συγκινούσε αφάνταστα. Και στο σπίτι του, αλλά και μέσα στην τσάντα του ( που κρατά και στην Φώτο ), έβρισκες ένα ολόκληρο μηχανουργείο.
Ξενυχτούσε με τις μηχανές και τα εργαλεία του.
Είναι σούρουπο λοιπόν, απογευματινή ώρα Φυσικής και ο καθηγητής είναι απορροφημένος με τα χαρτιά του στην έδρα.
Δεν γινόταν μάθημα κι η τάξη έχει χαλαρώσει.
Τότε ο Τσιτσωνης βγάζει από την τσάντα του ένα μηχανάκι που το είχε αποσπάσει από ένα επιτραπέζιο μπιμπελό, από εκείνα που έτσι και τα κουρδίσεις παίζουν μουσική. ( Μου είχε εξηγήσει τις λεπτομέρειες γελώντας ).
Ήταν ένας μηχανισμός μικρότερος από ένα κουτί σπίρτων, με πολλά οδοντωτά γρανάζια και μεταλλικές ακίδες, που καθώς γύριζαν ολ’ αυτά, έπαιζε ένα Αργο βαλσάκι.
Το κουρδίζει το μηχανάκι ο Τσιτσωνης και το βάζει σε ένα βαθούλωμα του ξύλινου θρανίου – που λειτουργούσε σαν ηχείο – κι αυτό το διαβολεμένο άρχισε να βγάζει γλυκούς ήχους που ακούγονταν σ’ όλη την τάξη, προς μεγάλη ευχάριστη του Τσιτσωνη, που ήταν ήδη κατακόκκινος και υπομειδιούσε, κοιτώντας μια τον καθηγητή και μια όλους τους υπόλοιπους.
Σιγά – σιγά άρχισαν να κρυφογελάμε όλοι και να κουνιούνται στο ρυθμό του βαλς που έπαιζε το μηχανάκι.
Ο καθηγητής , στον κόσμο του , έγραφε σκυμμένος στα χαρτιά του.
Ο Τσιτσωνης σε πελάγη ευτυχίας, ξανακέρδιζε και ξανακέρδιζε το μηχανάκι και όλοι πια προσέχαμε το happening της ημέρας.
Ξάφνου, μετά από πολλή ώρα, πετάγεται ο καθηγητής και με μια δρασκελιά, κατεβαίνει από το έδρανο και φωνάζει ωρυόμενος : – Τι είναι αυτό που ακούγεται ! ;
Σταματούν απότομα τα γέλια και ο Τσιτσωνης προλαβαίνει και βάζει το μηχανάκι – που ακόμη έπαιζε – μέσα στο σλιπάκι του !
Κωμικοτραγικές στιγμές.
Εγώ έκοβα ματιές λοξά και δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια.
Ο καθηγητης μετά από τις φωνές, δεν αφήνει έτσι το θέμα και φωνάζει τον Γυμνασιάρχη.
Τα πράγματα αγρίεψαν !
Έρχεται ο Γυμνασιάρχης μαζί με δυο – τρεις καθηγητές που ήταν στο γραφείο.
Μεταξύ αυτών και ένας κοντός – που δεν τον χωνεύαμε – που έφερε το παρατσούκλι ‘ Τρόντζος ‘ ( από τον πανύψηλο μπασκετμπολίστα της ΑΕΚ ).
Ήταν πολύ σκληρός , αλλά με ‘ εύκαμπτο ‘ ισχίο προς τους ανώτερους του.
Άρχισαν οι ερωτήσεις και οι απειλές.
Δεν πήραν απάντηση.
Έπεσαν χαστούκια.
Τίποτα.
Άρχισαν να ψάχνουν τις τσάντες.
Στιγμές απαράδεκτες για καθηγητές.
Έρχονται και στο θρανίο μας με φωνές.
Σηκώνομαι όρθιος απότομα και προτείνω την ανοικτή τσάντα μου, καλύπτοντας τον Τσιτσωνη, πουχε ακόμη το μηχανάκι στο σλιπάκι του.
Δεν έψαξαν την τσάντα μου, γιατί επαινεί η φιλόλογος.
Ήμουν υπεράνω υποψίας επειδή ήμουν καλός μαθητής.
Αν είναι δυνατόν ! Τέλος πάντων.
Ψάξαν του Τσιτσωνη την τσάντα, βρήκαν κάτι κατσαβίδια, τανάλιες κι αλλά σύνεργα, που προκάλεσαν κρυφά γέλια σ’ όλους μας, μέσα στην τεταμένη ατμόσφαιρα.
Η ώρα περνούσε. Ψάχναν παντού.
Κανένας δεν μίλαγε.
Κάποιοι δεν δεχτήκαν να ψάξουν τις τσάντες τους.
Ένας απ’ αυτούς ο Παπασταματάκης. Τον έδιωξαν με πολυήμερη αποβολή, μαζί με κάποιον άλλο, αν θυμάμαι καλά. Έφυγαν με τις τσάντες τους αγκαλιά.
Ήταν τότε που ‘ δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας ‘, για τέτοια θέματα !
Με νοήματα κάναμε μια κίνηση να φύγουμε όλοι μαζί σαν διαμαρτυρία.
Σκεφτήκαμε όμως – λες και ήμασταν ένας όλοι μας – ότι μερικοί ήταν στο ‘ τσακ’ από απουσίες και θα μεναν στην ιδία τάξη.
Ήμασταν πραγματικά ‘ δεμένοι ‘ μεταξύ μας.
Κάναμε πίσω.
Κι άλλες απειλές κι άλλες φωνές, υβριστικές θα έλεγα σήμερα.
Είχε βραδιάσει πια και μας άφησαν να σχολάσουμε με την υπόμνηση :
Αύριο θα τα πούμε ! Μη περιμένετε να περάσετε την τάξη . . .
Την άλλη μέρα πάλι ανάκριση.
Πεσόν όμως κάτι τηλεφωνά από γονείς υψηλόβαθμους ( η θεια του Παπασταματάκη ήταν στο ΟΗΕ, αν θυμάμαι καλά ) και ο Γυμνασιάρχης και οι καθηγητές άρχισαν να τα μαζεύουν.
Μόλις αντιληφτήκαμε αυτή τους την υποχώρηση, επίθεση εμείς !
Καθ’ υπόδειξη του Μαδουρου, που ήταν ο ‘πρόεδρος‘, κατεβαίνουμε στην άυλη στο διάλειμμα, σύσσωμοι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Διαδοθήκαν τα νέα. Τοχουν μάθει ήδη και τα αλλά τμήματα ( ήμασταν 4 τμήματα στην Έκτη ) και οι άλλες τάξεις και είχαμε την αναμενόμενη συμπαράσταση τους.
Κτυπάει το κουδούνι για ‘ μέσα ‘.
Δεν μπαίνει κανείς απ’ το τμήμα μας στην τάξη.
Πρωτάκουστο γεγονός , εν μέσω Χούντας , διαδήλωση σε σχολειό !
Δεν νομίζω να είχε ξαναγίνει. ( ήταν τότε 1971, όπως είπα).
Μεγάλος μπελάς για τους ιθύνοντες. Κινδύνευε η θέση τους.
Στειλαν επίτηδες κάποιους άλλους καθηγητές, που έμπρακτα, πρέπει να ομολογήσω, μας υπερασπίζονταν ‘ στα δύσκολα ‘.
Νουθεσίες να μπούμε στην αίθουσα.
Συζητήσεις επί συζητήσεων στην άυλη.
Ζητωκραυγές και παλαμάκια από τα αλλά τμήματα που δεν κάναν μάθημα κι είχαν βγει στα παράθυρα.
Διαμαρτυρόμασταν αλλά το μυαλό μας ήταν στην επομένη κίνηση που φαινόταν δυσοίωνη.
Θα μας έδιωχναν απ’ το σχολειό και θα χάναμε τις Πανελλήνιες.
Κτυπά το κουδούνι για διάλειμμα.
Κατεβαίνουν και οι άλλοι μαθητές – κοντά τρακόσοι – και γίνεται πανζουρλισμός.
Η εκτόνωση όλων των συναισθημάτων σ’ όλο το διάλειμμα.
Με το κουδούνι τα μαζέψαμε και μπήκαμε στην αίθουσα. Ήταν θέμα τακτικής.
Από εκείνη τη στιγμή όμως άρχισε ο διωγμός.
Αποβολές. Κακή βαθμολογία και ότι άλλο.
Στις εξετάσεις πήγαν να μας ‘ θερίσουν ‘.
Είχαμε οργανωθεί όμως. Χωριστήκαμε σε ομάδες που προμήθευαν τις λύσεις στους πιο αδύνατους, που κινδύνευαν να ’ μείνουν ‘. Αν και δεν υπήρχαν ‘ πιο αδύνατοι ‘ καθότι τα θέματα ήταν πολύ δύσκολα.
Οργάνωση ‘ συνωμοτικής ‘ αντιγραφής που θύμιζε την ταινία ‘ Μεγάλη Απόδραση’.
Είχαμε βρει ένα σύστημα να πετάμε τις λύσεις σε πολλές χάρτινες μπάλωσες από θρανίο σε θρανίο.
Μας βοήθησε όμως για να πούμε και ‘ του στραβού το δίκιο ‘ κι ένας Γυμναστής που μας επιτηρούσε.
Έτσι γλυτώσαμε.
Μας κατακρεούργησαν όμως στη βαθμολογία που ‘ μέτραγε ‘ τότε στις Εισαγωγικές.
Αργότερα με ρώτησαν οι δικοί μου για τις χαμηλές βαθμολογίες μου στο Απολυτήριο.
Με πολύ καμάρι τους είπα : – Σ’ αυτό το Γυμνάσιο βάζουν χαμηλούς βαθμούς !
Σ’ αυτό το Γυμνάσιο.. . .
Όπως μου σχολίασε ο Αλέκος ο Κλόκας – σ’ ένα πολύωρο ταξίδι που κάναμε πρόσφατα και μιλούσαμε όλο γι’ αυτό – το ότι πήγαμε σ’ αυτό το σχολειό, άλλαξε όλη μας τη Ζωή !
Ήμασταν στη καρδία της Αθήνας. Δυο βήματα από το Σύνταγμα, μεσ’ την Πλάκα. Μαθαίναμε όλα τα νέα της πιάτσας.
Τα γεγονότα περνούσαν τότε από ‘ στόμα σε στόμα ‘ κι ήταν γεγονότα συγκλονιστικά.
Ο Μάης του ‘ 68,ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι πολύνεκρες διαδηλώσεις στα πανεπιστήμια και στον Νότο των Η.Π.Α.
Η μουσική του’60, το απαγορευμένο Woodstock και τα ‘ υπό διωγμό ‘ ROCK συγκροτήματα.
Αυτά όμως μας ζούσαν εμάς τότε.
Η προσέγγιση στα γεγονότα αυτά από τους μαθητές ‘ ανά την επικράτεια ‘, την εποχή εκείνη, ήταν κάτι το πολύ δύσκολο.
Ίσως να άκουγαν κάποια πράγματα από φοιτητές σε παρέες με κιθάρες τα καλοκαιριά.
Ο ‘ Χειμώνας ’ τότε βαρύς.
Όλα αυτά μας επηρέασαν
Κι επηρέασαν και τα φοιτητικά μας χρονιά.
Ήταν ένα σχολειό Ζωής.
Κάποιες πινελιές απ’ αυτά που γράφω για το κλίμα του σχολειού μας θα τα βρείτε – και με ονόματα – στην ταινία < ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ > του ‘Αντωνάκη’ Κόκκινου ( συμμαθητή σε μεγαλύτερη τάξη ), με γυρίσματα και από την οδό Οπίτη.
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ λοιπόν.
Όλοι έχουμε αλλάξει. ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ λοιπόν.
Όλοι έχουμε αλλάξει.
Τότε βλέπαμε όλο τον κόσμο σε μια ματιά και είχαμε πιστή ότι μπορούμε να νικήσουμε.
Τώρα . . .
Τιμή σε όσους δεν προδώσαν ιδανικά.
Γίαννης Πικραμένος
Το αναδημοσιεύω με πολύ συγκίνηση. Γύρισα πίσω 40 ολόκληρα χρόνια
Παπασταματάκης Γεώργιος
1 Σχόλιο
Pingback: med.gr Ο Τσιτσώνης, o Jo Cocker και το ‘τέλος εποχής ‘ - med.gr