Όπως όλοι γνωρίζουν, η πρώτη επαφή των ασθενών, για να αντιμετωπίσουν ένα επείγον πρόβλημα της υγείας των, γίνετε στα επείγοντα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων.(ΤΕΠ)
Ποιους βρίσκουν εκεί; Βρίσκουν τους εφημερεύοντες ιατρούς, κατά κανόνα ειδικευόμενους, αγροτικούς και τους νοσηλευτές, σπάνια δε τους εφημερεύοντες ειδικευμένους γιατρούς.
Γίνετε μια στοιχειώδης κλινική εξέταση παίρνετε ένα γρήγορο ιστορικό(λόγω φόρτου εργασίας γιατί μπορεί να είναι δύο η παραπάνω περιστατικά ταυτόχρονα μέσα, ξέχωρα οι συγγενείς που θέλουν παρακάλια για βγουν έξω, εδώ ο τσαμπουκάς ορισμένων συγγενών περισσεύει) , μπαίνει μια φλέβα γίνετε αιμοληψία, ΗΚΓ, από τον νοσηλευτή και ο ασθενής εν συνεχεία παραπέμπεται για Α/Αθώρακος, κοιλίας,, υπέρηχο, αξονική, ανάλογα με τη πάθηση του και την διαγνωστική εκτίμηση του γιατρού. Τελικό στάδιο στα ΤΕΠ η απόφαση του ειδικευμένου για εισαγωγή η όχι η οποία μπορεί να γίνει τηλεφωνικά η με την φυσική του παρουσία.
Θα σταθώ στους ειδικευόμενους, αγροτικούς και τους νοσηλευτές αυτούς που πραγματικά τραβάνε το λούκι. Υπάρχουν έμπειροι νοσηλευτές που με μια ματιά μπορούν να εκτιμήσουν τι έχει ο ασθενής και πολλές φορές, τολμώ να πω, ότι καθοδηγούν και συμβουλεύουν τους, νέους γιατρούς.
Αφορμή για να γράψω αυτά στάθηκε η συζήτηση μου με αγροτικό γιατρό οποίος έκανε εφημερία στα ΤΕΠ γεμάτος απογοήτευση για την επάρκεια του και την δυνατότητα του να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα του. Του απάντησα ότι η διαδρομή του σαν γιατρός είναι ένας μαραθώνιος η γνώση και η εμπειρία έρχονται με τον καιρό, με τα χρόνια, η ιατρική δεν είναι ένα κατοστάρι και τέρμα. Μαθαίνεις από τά λάθη σου μαθαίνεις με την επαφή σου με τον ασθενή, μαθαίνεις διαβάζοντας, μαθαίνεις ρωτώντας τους παλαιότερους γιατρούς και νοσηλευτές και τον συμβούλευσα, από όλους να παίρνει κάτι και να μάθει να μην είναι υπερόπτης και η συμπεριφορά του προς τους ασθενείς να είναι άψογη, ανθρώπινη ταπεινή, υπομονετική, γιατί στα ΤΕΠ ποτέ δεν πάει κανείς για πλάκα.
Έφυγα με την πεποίθηση ότι οι νέοι γιατροί δεν φεύγουν για οικονομικούς λόγους, ο κύριος λόγος που φεύγουν, είναι η ελλιπής εκπαίδευση που τους προσφέρουμαι, τα χρόνια των μνημονίων και η ανασφάλεια της εξέλιξις τους. Κύριος υπεύθυνος το ανεύθυνο, αδύναμο, παραζαλισμένο κράτος και εμείς οι παλαιότεροι που για διάφορους λόγους δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε μαζί τους μεταδίδοντας τους τις γνώσεις, που αποκτήσαμε όχι χωρίς κόπο, τόσα χρόνια, κατάκοποι μαραθωνοδρόμοι του ΕΣΥ τόσα χρόνια ζώντας ένα ατελείωτο, burnout. Κουρασμένα μεν αλλά έμπειρα γρανάζια ενός (διε)φθαρμένου Συστήματος Υγείας που χρειάζεται ριζική ανανέωση σε όλα τα επίπεδα σε ένα κράτος που πρέπει να ρίξει το βάρος του στην δημιουργία της νέας γενιάς γιατρών και νοσηλευτών με τελικό αποδέκτη την υγιή δημόσια υγεία.
Παπασταματάκης Γεώργιος
Χειρουργός