Εν μέσω μιας περίεργης κατάστασης και ενώ είναι στα φόρτε της μια συζήτηση για τους ήρωες γιατρούς εκθέτω μερικές σκέψεις για άλλους ηρωες, τους ήρωες καρκινοπαθείς.
Γιατί πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις έναν άνθρωπο που ξαφνικά διαγιγνώσκεται με καρκίνο και περνά το κατώφλι του χειρουργείου εν μια νυκτί? Ύστερα αναμένει καρτερικά σε ενα χώρο με ομοπαθείς του διαφορετικής κρίσιμης κατάστασης ο καθένας για να πιεί το πικρό φαρμάκι μιας χημειοθεραπείας ή μια ακτινοβολία να του κάψει τα σωθικά. Και το πιο εντυπωσιακό, που στέκεται απέναντι στο καθρέφτη και βλέπει μία μία τις τρίχες να πέφτουν αργά και βασανιστικά σαν πούπουλα στο πάτωμα?
Αυτός ο άνθρωπος άκουσον άκουσον εχει τα κότσια να αντικρύσει τον αλλοιωμένο εαυτό του στο καθρέφτη, να έρθει σε επαφή με τους δαίμονες του,να κλάψει,να ουρλιάξει να λυγίσει μα το βλέμμα του εκεί κεντραρισμένο στο καθρέφτη.
Κάθε τρίχα και ενα δάκρυ. Και η ερώτηση απλή,αυτός ο άνθρωπος ό,τι και αν γίνει ( η επιστήμη βοηθάει όλο και περισσότερο και τα μυνήματα πολύ αισιόδοξα με ολοένα αυξανόμενες ιάσεις) τι εκανε πραγματικά στη μάχη με τον θάνατο? Για εμενα τον ισοπέδωσε.
Καλημέρα από εμένα με μια φωτογραφία απο το μαγευτικό Κάλαμο Λευκάδας αφιερωμένη σε όλους αυτούς που είναι ήρωες και δε το ξέρουν και κάθε μέρα ξυπνούν χαμογελώντας ειρωνικά στον θάνατο.
https://www.facebook.com/sspi1988