Είπαν ότι φτώχυνε η Ιατρική Κοινότητα με την αναχώρηση του Μιχάλη Βλασταράκου για το αιώνιο ταξίδι…
Όχι δεν φτώχυνε…
Δεν μπορεί να φτωχύνει…
Δεν την άφησε ο ίδιος να φτωχύνει.
Την έκανε τόσο πλούσια, πληθωρική, όμορφη, καλωσυνάτη, διεκδικητική, συνθετική, φιλική, φιλάνθρωπη και άφθαρτη που δεν μπορεί κανένας να την αφήσει να φτωχύνει.
Διαρκής παρακαταθήκη και καταυγάζων φάρος της κληρονομιάς του, είναι το μοναδικής αξίας έργο που προσέφερε σε όλη την διάρκεια του ενεργού βίου του.
Έργο ανεπανάληπτο σε όλα τα πεδία ενασχόλησης του…
Πρώτιστα στην υποδειγματική άσκηση της Ιατρικής που απετέλεσε και την μόνιμη έμπνευση του.
Δυναμικά στην ενασχόληση με τον ιατρικό συνδικαλισμό, με διαρκείς αγώνες και συνεχή διεκδικητική παρουσία.
Περιστασιακά στην επιτέλεση των διοικητικών καθηκόντων που του ανετέθησαν, με γνώμονα την βελτίωση της περίθαλψης των πολιτών.
Μονίμως στην εκδήλωση των κοινωνικών ευαισθησιών που τον χαρακτήριζαν, για την υποστήριξη των κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων.
Αδέσμευτα στην διαχρονικά αδέκαστη πολιτική παρέμβαση προς την εκάστοτε εξουσία και με πατριωτική φλόγα στην προάσπιση των εθνικών θεμάτων, όπου αυτά ετίθεντο διεθνώς.
Ο Μιχάλης Βλασταράκος των ιδεών και της δράσης δεν έφυγε, δεν χάθηκε.
Έγινε αέρινη ανάσα, πήγε ψηλά, ενώθηκε με τα σύννεφα και με τις δροσερές σταγόνες του, ποτίζει τον κήπο της Έμπρακτης Γνώσης, ώστε να ανθίζει και να προσφέρει τους καρπούς του.
Ο Ευπατρίδης Πρόεδρος έγινε φλόγα, φώς και έσμιξε με τις ακτίνες του ηλίου, με την λάμψη του φεγγαριού, με τα αστέρια…
Και μέρα νύκτα, με τις παρακαταθήκες του φωτίζει, λάμπει, καθοδηγεί…
Ο Λάκωνας Μιχάλης, ατενίζει το πέλαγος από τον Γερολιμένα και τιθασεύει τα κύματα της θάλασσας όπως εφορμούν ακατάπαυστα, απαράλλακτα όμοια με τις συνεχείς προκλήσεις που δέχεται η πατρίδα.
Ο Μανιάτης Μιχάλης επιστρέφει στην γενέτειρα του την Αρεόπολη και συντροφιά με τον Πετρόμπεη αναπολούν τα χρόνια που πέρασαν από την Επανάσταση της Μάνης, που είχε ως σύνθημα την φράση «ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ» και προσμετρούν τα όσα έγιναν και όσα πρέπει να γίνουν.
Ο Μιχάλης της καρδιάς μας ξεκουράζεται τώρα στο ξωκλήσι του Αϊ Λιά στην κορυφή του Ταΰγετου και από εκεί ψηλά, απαλλαγμένος από αντιπαλότητες και μικρότητες, αφήνει το βλέμμα του να απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα μέρη που τίμησε με την παρουσία του και άφησε το προσωπικό του αχνάρι, αέναη παρακαταθήκη και κληρονομιά.
Γνέφει ο Μιχάλης στους παιδικούς του φίλους που σαν σκιές μνήμης διαχέονται ανάμεσα στους πύργους της Μάνης…
Ευλογεί την οικογένεια του, αφήνοντας την μνήμη του ανεκτίμητο θησαυρό παρηγορίας…
Χαιρετά τους συμπολίτες και γείτονες στο Χολαργό που τον σκέπτονται και τους λείπει…
Αγκαλιάζει νοερά όλους τους φίλους, συναδέλφους και συνεργάτες που τον συνόδευσαν στους πολύμοχθους και επίμονους αγώνες για την Υγεία, την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και το Ιατρικό Επάγγελμα.
Ο Μιχάλης Βλασταράκος δεν έφυγε, δεν χάθηκε…
Στο ιατρείο του βρίσκεται αθέατος, παρηγορώντας τους ασθενείς του που εναγώνια τον αναζητούν…
Και αν τα μάτια της ψυχής διακρίνουν καλύτερα, τότε μπορεί ο καθένας να τον δει στο γραφείο του, στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, εκεί που τα φθαρμένα μπράτσα της πολυθρόνας εργασίας μαρτυρούν την παρουσία του.
Τα χρόνια που έρχονται και οι εξελίξεις που προβλέπονται, καθιστούν αναγκαία την παρουσία του Μιχάλη Βλασταράκου ως συμβόλου ενότητας και αγωνιστικότητας.
Και εάν ο αμείλικτος Νόμος της Φύσης δεν επιτρέπει την φυσική του παρουσία, η παρακαταθήκη του ας είναι βασικός πυλώνας αναφοράς και καθοδήγησης.
Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη απόδοση τιμής στην ζώσα μνήμη του.
Γράφει ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΒΑΣΙΑΔΗΣ