Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας του Καρκίνου του μαστού, η πρώτη γυναίκα της Ελλάδας, που γέννησε μετά από αμφοτεροπλευρη μαστεκτομή με φυσιολογικό τοκεττό υγιέστατο παιδί, σε ηλικία 39 ετών το 1994!
Δημοσίευση στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ τον Μάη 1994
ΣΗΜΕΡΑ – εννέα χρόνια μετά τη διπλή μαστεκτομή (1994)- έχει μια εντελώς νέα ζωή : νέο και ευτυχισμένο γάμο, ένα νεογέννητο αγοράκι τριών μηνών και νέο επάγγελμα. Η 39χρονη κυρία Βούλα Ιωάννου, χειρουργήθηκε το 1985 στο 7ο Νοσοκομείο του ΙΚΑ, με την υποψία ότι έπασχε από τη φοβερή νόσο Παζέ, η οποία προσβάλλει το στήθος και μέσα σε 6-8 μήνες τα οστά. «Ακολούθησε ένας “Γολγοθάς” επί δύο χρόνια», θυμάται η κυρία Ιωάννου. «Μπαινόβγαινα συνεχώς στα νοσοκομεία, για να διαπιστωθεί περί ποιας αρρώστιας επρόκειτο. Εκείνη την εποχή ήμουν υπάλληλος στην εταιρεία Σάουθ Άφρικα και αναγκάσθηκα να φύγω, γιατί έλειπα δεκαπέντε – είκοσι ημέρες το μήνα για εξετάσεις. Βρέθηκε τελικά ότι ήταν καρκίνος σε. αρχικά στάδια και όχι νόσος Παζέ. Ευτυχώς, γλίτωσα την ολική αφαίρεση των γεννητικών οργάνων, χάρη στον γιατρό μου στο “Αλεξάνδρα”. Υποβλήθηκα σε ένα νέο σχήμα χημειοθεραπείας και πήγα καλά». Το διαζύγιο με τον πρώτο της σύζυγο που ακολούθησε, δεν ήταν – όπως λέει η ίδια αμεσα συνδεδεμένο με τη μαστεκτομή. Ήταν μια κακή σχέση, που δεν άντεξε στις δυσκολίες και διαλύθηκε. Σήμερα, είναι παντρεμένη με γιατρό παθολόγο, ο οποίος τη βοήθησε πολύ να ξεπεράσει την περιπέτεια της υγείας της. Αν και είχε ήδη δύο παιδιά (17 και 20 χρόνων σήμερα) από τον πρώτο της γάμο, ήθελε να αποκτήσει χαι πάλι τη χαρά της μητρότητας. Οι ιατρικές αντιρρήσεις ήταν όμως πολλές: οι ειδικοί τής συνιστούσαν να μην ταλαιπωρήσει το ορμονικό σύστημά της. Η σχετικά μεγάλη για εγκυμοσύνη ηλικία της ήταν ένα επιπλέον πρόβλημα. «Με τη συνεργασία όμως του γιατρού συζύγου μου και του γυναικολόγου μου και τη δική μου θέληση, γέννησα το αγοράκι μου», λέει χαρούμενη.Από το 1988, η κυρία Ιωάννου εργάζεται ως νοσηλεύτρια στο ίδιο νοσοκομείο στο οποίο χειρουργήθηκε. Ξεκίνησε ως πρακτική νοσοκόμα και μετά εκπαιδεύθηκε στη νοσηλευτική σχολή του ΙΚΑ. «Εκεί συνάντησα πολλά προβλήματα στο να αποδεχθεί το περιβάλλον την κατάστασή μου», τονίζει. «Ακόμα και οι γυναίκες νοσηλεύτριες, που έχουν εξοικειωθεί με τέτοια θέματα, σοκαριζόντουσαν όταν ντυνόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Κάποια μέρα, είδα μια συνάδελφο να με κοιτάει και να φτύνει το στήθος της! Αν δεν ήμουν τόσο δυνατή, δεν θα τα έβγαζα πέρα. Εκεί, έζησα από κοντά και τα προβλήματα που συναντούν οι νέες κυρίως γυναίκες με τους συζύγους τους μετά τη μαστεκτομή. Ο άνδρας δεν μπορεί συνήθως να δεχθεί τη γυναίκα χωρίς στήθος»Το μήνυμα που στέλνει στις γυναίκες που περνάνε σήμερα αυτή τη δοκιμασία; «Να ενημερώνονται σωστά, να σέ βονται τον εαυτό τους (για να μπορούν να πάρουν’ ό,τι θέλουν από τη ζωή) και να υπολογίζουν τη γνώμη του γιατρού τους. Στη σχέση τους με τον σύντροφό τους, αν υπάρχει αγάπη, όλα ξεπερνιώνται. Και να μη νομίσουν ούτε μια στιγμή ότι έχουν “ξοφλήσει”. Αν πρέπει να χάσει κανείς το πόδι του και να το αντικαταστήσει με ένα πρόσθετο, τον θεωρούν ξοφλημένο;».
Κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε