Τι θυμάμαι ώρες ώρες ….Ένα πρωινό σαν το σημερινό πριν πολλά χρόνια όταν έκανα ειδικότητα στον Ευαγγελισμό ,έχοντας τελείωση από την εφημερία …μαζί με κάνα δυο συναδέλφους μαζεύαμε χρήματα για ένα ασθενή και φίλο με καρκίνο που μετά από έναν κύκλο θεραπειών θα γέρναγε πίσω Σπαρτή ..μαζεύαμε για έξοδα ταξιδιού εισιτήρια πρώτα έξοδα για τις μέρες που θα ακολουθούσαν κτλ ..οι γονείς του δεν ήταν στην ζωή ο ίδιος άνεργος …..αφού είχαν αρνηθεί να δώσουν διάφοροι μεγαλοδιευθυντάδες , φαρμακάδες και άλλοι (δεν είναι όλοι έτσι ευτυχώς) τα τελευταία κέρματα τα έδωσε ένας άστεγος ο Τζίμης που καμιά φορά τον βάζαμε στην εφημερία μέσα όταν πάθαινε υπογλυκαιμίες και έτρωγε κάνα πιάτο φαΐ και κοιμόταν όταν οι δομές για τους άστεγους ήταν ακόμη σε νηπιακό επίπεδο…..Ο φίλος μου από την Σπάρτη δίνει ακόμη την μάχη του …μερικές φορές που ανεβαίνω Αθήνα για διαφόρους λόγους τον παίρνω μαζί και μια φορά συναντήσαμε και τον Τζίμη …Ήπιαμε μπύρες μέχρι το πρωί ο Τζίμης με προσοχή λόγω του ζαχάρου …ακόμα στους δρόμους γυρνάει …ο φιλος μου δεν τον ξέχασε ποτέ…….όχι η ανθρωπιά δεν πέθανε ακόμη τουλάχιστον για μερικούς
Βασιλειος Π.Κωστάρας Ιατρος επιμελητης ΕΣΥ