Περάσαμε τις πύλες των δύο μεγάλων ψυχιατρείων της Αθήνας και καταγράψαμε τι συμβαίνει πίσω από πόρτες κλειστές, πόρτες “περιστρεφόμενες” και πόρτες ανοιχτές που όμως οδηγούν σε καθήλωση με λουριά και ιμάντες. Γιατί ο πιο “αντιθεραπευτικός” θεσμός της ψυχιατρικής επιβιώνει ως τις μέρες μας; Πού σταματά η παραβίαση των δικαιωμάτων των ασθενών και που ξεκινά η παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων; Διαβάστε το ρεπορτάζ του News247
Ιωάννα Μπρατσιάκου
– Ποιους να λύσω;
– Όλους να τους λύσεις.
– Και τον καινούριο;
– Και τον καινούριο.
Είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω άνθρωπο δεμένο με λουρί στο κρεβάτι του και η εικόνα μου προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία. Βρίσκομαι στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής – Δρομοκαΐτειο, μέσα σε μια τεράστια καταπράσινη έκταση με όμορφα νεοκλασικού τύπου κτίρια, που -απ’ ό,τι μου εξηγούν οι εργαζόμενοι- δεν είναι και πολύ λειτουργικά για τις ανάγκες ενός νοσοκομείου. «Οι κλινικές είναι διώροφες αλλά δεν έχουν ασανσέρ. Πρέπει να δεις τι πατέντες κάνουμε για να κατεβάσουμε από τον δεύτερο όροφο ασθενή με κινητικά προβλήματα. Φορείο δεν χωράει να περάσει από την πόρτα του Εφημερίου. Το κτίριο των εξωτερικών ιατρείων γεμίζει αμέσως και οι άνθρωποι περιμένουν απ’ έξω, ειδικά το χειμώνα περνάνε πολύ ωραία στο κρύο. Βέβαια, έχουμε μουσείο και αμφιθέατρο για εκδηλώσεις, άλλο που δεν γίνεται καμία εκδήλωση. Η τελευταία ήταν όταν νοσηλεύαμε τον Μπάρκουλη και του έκανε φιέστα αποχαιρετιστήρια η διοίκηση. Είχαμε φωνάξει την Καίτη Γκρέι, ήταν πολύ ωραία, από τότε που έφυγε ο Μπάρκουλης τίποτα».