Ο δρόμος της νέας χρονιάς για την Υγεία

Το νέο έτος προχωράει ήδη με ταχείς ρυθμούς, ενώ ο εορταστικός απόηχος των ημερών που πέρασαν, επικαλύπτεται από την επικαιρότητα στην οποία κυριαρχούν οι εξελίξεις της επιδημικής κρίσης του κορωνοϊού και οι επιπτώσεις από τα ακραία καιρικά φαινόμενα της εποχής.
Σε αυτό το κλίμα που κυριαρχεί, τα σοβαρά προβλήματα του τόπου προβάλλουν περισσότερο υπαρκτά, δραματικά, επίκαιρα και πιεστικά από ποτέ.
Τα μείζονα εθνικά ζητήματα και η ραγδαία αύξηση των τιμών που καταγράφεται σε ενέργεια και προϊόντα λαμβάνοντας όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης, αποτελούν και τους οδοδείκτες μέσω των οποίων η χώρα εκ των πραγμάτων πορεύεται τον νέο χρόνο.
Κορυφαίας σημασίας κοινωνικό ζήτημα αποτελεί η Υγεία που και στο νέο έτος εξακολουθεί να εντάσσεται σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται ως η πλέον δραματική, από όλες όσες έχουν βιώσει η Κοινωνία και η Ιατρική Κοινότητα, από πολλά χρόνια.
Η καινούργια χρονιά οδεύει δεσμευμένη με τις συνέπειες της επιδημικής κρίσης αλλά και των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, οι οποίες έχουν υποβαθμίσει δραματικά την ιατρική απασχόληση όπως αυτή υπήρχε και κάλυπτε τις ανάγκες περίθαλψης των πολιτών, τα προηγούμενα χρόνια.
Ο χρόνος που ήδη τρέχει εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την απουσία βιώσιμων λύσεων και προοπτικών στα μεγάλα προβλήματα που συνοδεύουν την περίθαλψη των πολιτών, που φέρνουν το υφιστάμενο σύστημα υγείας στα όρια της κατάρρευσης. Αυτή η πραγματικότητα που εξακολουθεί να υφίσταται ενώ ο νέος χρόνος τρέχει, οδηγεί συστηματικά τους νέους κυρίως Ιατρούς που αντιμετωπίζουν το ζοφερό φάσμα της ανεργίας, της επιστημονικής υποβάθμισης και της επαγγελματικής ακύρωσης τους, παρά τα ατέλειωτα και επίπονα χρόνια σπουδών, ειδικοτήτων και εξειδικεύσεων, σε άλλες χώρες προς αναζήτηση αξιοπρεπών συνθηκών απασχόλησης. Αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι, η χώρα μας να εξακολουθεί να
καταγράφει τον μεγαλύτερο αναλογικά αριθμό μεταναστών Ιατρών σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η πραγματικότητα σε συνδυασμό με τις συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες εργασίας, ανάγουν σε πραγματικό ηρωισμό την ευσυνείδητη άσκηση του καθήκοντος, προκειμένου να λειτουργούν με στοιχειώδη επάρκεια οι νοσοκομειακές μονάδες, στις δραματικές συνθήκες της επιδημικής κρίσης. Εν κατακλείδι η καινούργια χρονιά βρίσκει τα δημόσια νοσοκομεία, που με την σοβούσα επιδημική κρίση μετατρέπονται σταδιακά σε νοσηλευτήρια covid, να πορεύονται σε συνθήκες επισφάλειας κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης τους.
Σε συνθήκες δραματικής υποβάθμισης αναγκάζεται και στην καινούργια χρονιά να πορευτεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Ο νέος χρόνος βρίσκει τα Κέντρα Υγείας και τις ΤΟΜΥ σε συνθήκες υποβάθμισης και υποστελέχωσης, ενώ η κοινωνία παρακολουθεί με αμηχανία την επισφαλή εφαρμογή του Οικογενειακού Ιατρού.
Με την καινούργια χρονιά που ήδη κυλάει, οι αυτοαπασχολούμενοι ελευθεροεπαγγελματίες ιατροί βιώνουν την δραματική εξέλιξη της επαγγελματικής τους προοπτικής, με τις οφειλές του Δημόσιου Ασφαλιστικού Συστήματος να συσσωρεύονται, χωρίς να αποδίδονται στους δικαιούχους και την άδικη φορολογική και ασφαλιστική επέλαση να υπονομεύει την ίδια τους την υπόσταση. Ταυτόχρονα η αυθαίρετη παρακράτηση των ληξιπροθέσμων οφειλών προς τους παρόχους υπηρεσιών υγείας, το «κούρεμα» των χρεών του ΕΟΠΥΥ μέσω του rebate και του claw back, καθώς και η μετακύλιση μεγάλου μέρους της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής δαπάνης στους ίδιους τους ασθενείς, παραμένουν αναλλοίωτα και στην νέα χρονιά.
Παράλληλα επισημαίνεται ότι οι ονομαστικές επιτάξεις ελευθεροεπαγγελματιών ιατρών, προκειμένου να καλυφθούν πρόσκαιρα υφιστάμενα ιατρικά κενά στα δημόσια νοσοκομεία για την αντιμετώπιση των περιστατικών covid, αποστερούν από τις τοπικές κοινωνίες τις παρεχόμενες ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονται από τα ιδιωτικά ιατρεία.
Επί πλέον ο καινούργιος χρόνος παρακολουθεί την εκ μέρους της πολιτείας επίμονη αγνόηση του αιτήματος για καθιέρωση συλλογικής σύμβασης εργασίας και την
εμμονή σε ένα επισφαλές καθεστώς, που εκ των πραγμάτων καθίσταται ανεφάρμοστο και ανενεργές.
Η εμμένουσα αποστασιοποίηση των οργάνων της πολιτείας από την συνταγματική υποχρέωση έναντι της Υγείας των πολιτών και οι αντιιατρικές συμπεριφορές, παρά τους περιστασιακούς και άνευ περιεχομένου επαίνους, αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των διαπιστώσεων στον χρόνο που τρέχει.
Η δυναμική και οργανωμένη απαίτηση της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των Ιατρών που σε κάθε Σύστημα Υγείας παραμένουν η θεμελιακή του βάση, προβάλλει ως μόνη διέξοδος μπροστά σ’ αυτή την επισφαλή πραγματικότητα την οποία όλοι βιώνουν και που εξακολουθεί να καταγράφεται και στην καινούργια χρονιά.
Αποτελεί γενική εκτίμηση ότι την χρονιά που τρέχει αναμένονται κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Στην ιστορική αυτή συγκυρία οι οργανωμένοι κοινωνικοί φορείς επιβάλλεται να βρίσκονται σε συστηματική και δυναμική επιφυλακή, ώστε να αποτραπούν οι ποικίλες μεθοδεύσεις που έχουν σαν συνέπεια την υποβάθμιση της περίθαλψης των πολιτών. Κατά τις γενικότερες ανακατατάξεις που διαφαίνονται, είναι επιτακτική η διατράνωση της κοινωνικής απαίτησης ότι «η Υγεία των πολιτών δεν μπορεί να υπόκειται σε επισφαλείς πειραματισμούς που μετατρέπουν την επιδημική κρίση σε διαρκή ανθρωπιστική για ολόκληρη την κοινωνία».
Η Υγεία ως πρωταρχικό κοινωνικό αγαθό επιβάλλεται να αρθεί υπεράνω των όποιων πολιτικών αντιπαραθέσεων και οι υπηρεσίες της να παρέχονται ισότιμα σε όλους τους πολίτες.
Πέραν της συνταγματικής επιταγής, αυτόν τον δρόμο δείχνει κατά την νέα χρονιά που τρέχει και η επιδημική κρίση, της συνέπειες της οποίας βιώνει ολόκληρη η κοινωνία.