Στο τελευταίο τεύχος του έγκριτου περιοδικού British Journal of Medicineδημοσιεύεται μία εργασία με τίτλο “Ποιες είναι οι συνέπειες όταν απεργούν οι γιατροί”. Σύμφωνα με τα στοιχεία από πολυήμερες με μεγάλη συμμετοχή απεργίες που έγιναν σε διάφορες πόλεις και χώρες τα τελευταία 40 χρόνια, οι θάνατοι που καταγράφηκαν εκείνες τις περιόδους ήταν ίδιοι ή και λιγότεροι σε σύγκριση με τις ημέρες που οι γιατροί δούλευαν κανονικά.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πάντοτε υπήρχε προσωπικό ασφαλείας που κάλυπτε τις επείγουσες ανάγκες και φρόντιζε να μη υπάρξουν κενά στην περίθαλψη των ασθενών που είχαν ανάγκη άμεσης φροντίδας. Επιπλέον δεν απεργούσαν όλοι οι γιατροί μίας περιοχής. Τα ποσοστά συμμετοχής δεν ήταν 100%, εκτός μίας περίπτωσης ( όπου εκεί αυξήθηκαν οι θάνατοι). Όταν απεργούσαν οι νέοι γιατροί δούλευαν οι παλαιότεροι. Όταν οι δημόσιες δομές “έκλειναν”, οι ιδιωτικές παρέμεναν ανοικτές ( όπως εδώ στην Ελλάδα όπου η απεργία του δημόσιου τομέα είναι η “χαρά” του ιδιωτικού).
Και ενώ από την μελέτη φαίνεται ότι οι γιατροί δεν μπορούν να ασκήσουν πίεση (σύμφωνα με τη δύναμη που θεωρητικά έχουν στη διάθεση τους), κάτι που καθιστά τις απεργίες τους λιγότερο ανταγωνιστικές, από την άλλη προσφέρει επιχειρήματα για την διεξαγωγή τους, στο βαθμό που ο πληθυσμός δεν πρόκειται να υποστεί βλάβη στην υγεία του απ’ αυτές.
Ειλικρινής διάλογος με αντιπαραβολή στοιχείων και επιχειρημάτων, νηφάλια διάθεση και κοινό έδαφος αξιών και προϋποθέσεων για τον τρόπο άσκησης και την αμοιβή του ιατρικού επαγγέλματος, αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρχει συμφωνία και να μην φτάνουμε σε απεργίες γιατρών, που ούτε τους ίδιους, ούτε την Πολιτεία συμφέρουν.
Προσωπικά έχω να απεργήσω για περισσότερο από 25 χρόνια. Νεαρός, ως ενεργός στα του κλάδου μου γιατρός, συμμετείχα στις απεργίες της Ε.Ι.Ν.Α.Π, αλλά με το δικό μου, ιδιόρρυθμο, τρόπο. Δηλαδή, δήλωνα στο γραφείο προσωπικού ότι είμαι απεργός και συνέχιζα να δουλεύω κανονικά στο νοσοκομείο χωρίς να φοράω την άσπρη μπλούζα μου.
Κύρια αιτία της αρνητικής στάσης μου για αποχή από την εργασία είναι πως από αυτήν θίγονται μόνο οι ασθενείς, οι οποίοι είναι και οι μόνοι από τους οποίους δεν εξαρτάται η επίλυση των ιατρικών αιτημάτων. Για το κράτος (που είναι ο εργοδότης) η απεργία είναι βούτυρο στο ψωμί του: μειώνει τα έξοδα μισθοδοσίας, κάτι που ποτέ δεν το έβλαψε.
Και ενώ η έρευνα τεκμηριώνει ότι κανείς δεν κινδυνεύει, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η αναβολή της εγχείρησης είναι μία μεγάλη ταλαιπωρία για τον ασθενή και τους συγγενείς τους. Και σε κάτι τέτοιο δεν θα ήθελα να αισθάνομαι συνένοχος. Από την άλλη στην εποχή μας οι συνθήκες εργασίας μας έχουν διαταραχθεί σοβαρά, οι μισθοί μας έχουν ισοπεδωθεί, το ασφαλιστικό ταμείο μας λεηλατήθηκε, οι συντάξεις μας κατακρημνίστηκαν. Θα πρέπει να μείνουμε αδρανείς; Δεν πρέπει να ακουστεί η άποψη μας;
Να λοιπόν και πάλι το δίλημμα: Απεργώ ή όχι;