Ο 53χρονος αναισθησιολόγος από το Τρεβιόλο που εργάζεται σε νοσοκομείο του Μπέργκαμο νόσησε τον κορωνοϊό, ο οποίος τον χτύπησε μέσα στον χώρο εργασίας του. Εκεί όπου από τις 22 Φεβρουαρίου μαζί με τους συναδέλφους του έπεσε πάνω στους εκατοντάδες ασθενείς που εισήχθησαν προσβεβλημένοι από τον ιό. Είχε κλείσει μια εβδομάδα συνεχούς δουλειάς, με ελάχιστες ώρες ξεκούρασης, όταν ένοιωσε το πρώτο σύμπτωμα στις 29 του περασμένου μήνα σύμφωνα με τα όσα συγκλονιστικά είπε στην «La Republica». «Ήταν Σάββατο, όταν διαπίστωσα ότι είχα ανεβάσει λίγο πυρετό αλλά ήταν δύσκολες μέρες. Την Κυριακή το βράδυ τέλειωσα την βάρδια μου τα μεσάνυχτα και την Δευτέρα το πρωί ήμουν καλά. Το βράδυ η κατάσταση χειροτέρεψε αφού ο πυρετός ανέβηκε στο 38,9». Ο Βαβασόρι λόγω επαγγέλματος ήταν ψύχραιμος, κατάλαβε ότι η ασπιρίνη δεν θα του έκανε τίποτε και αμέσως έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί, που θα μπορούσε να είχε κολλήσει τον ιό. «Αν είχα τον Covid-19 δεν τον είχα κολλήσει όταν προστατευμένος συνέβαλλα στην θεραπεία ανθρώπων που είχαν μολυνθεί. Πρέπει να συνέβη νωρίτερα όταν ήρθα σε επαφή με τους χειρουργημένους ασθενείς». Ο Άντζελο ενημερώνει τους συναδέλφους του για τα συμπτώματα που έχει και μπαίνει σε καραντίνα στο σπίτι του, αφού στην ΜΕΘ του νοσοκομείου ήταν υπερπλήρης. Κλείνεται σε ένα δωμάτιο, χωρίς να έρχεται σε επαφή με την σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά τους, επικοινωνώντας μαζί τους με βιντεοκλήσεις. Τις επόμενες δύο ημέρες, του αφήνουν φαγητό μπροστά στην κλειστή πόρτα, αυτός το παίρνει φορώντας γάντια και μάσκα, τρώει και μετά απολυμαίνει τα πάντα. Θα αποδειχθεί ότι δεν είναι αρκετό.
Η μάχη με τον ιό
«Η γυναίκα μου και ο 18χρονος γιος μου μολύνθηκαν, τα 14χρονα δίδυμα και η 11χρονη κόρη μας όχι για την ώρα» είπε μετά το τέλος της προσωπικής του μάχης με τον κορωνοϊό.
Μιας μάχης που ξεκίνησε την Πέμπτη 5 Μαρτίου, όταν βρέθηκε θετικός στον ιό, μετά το τεστ στο οποίο υποβλήθηκε την προηγούμενη μέρα.
«Ο πυρετός παρέμενε στο 39 και το βράδυ της Πέμπτης άρχισα να αναπνέω με δυσκολία. Μέσα σε λίγα λεπτά έχασα τις αισθήσεις της όσφρησης και της γεύσης, ενώ αδυνάτισε η όραση μου».
Στους πνεύμονες του Βαρασόρι παράγεται όλο και λιγότερο οξυγόνο, γεγονός που του φέρνει πονοκεφάλους και δυσεντερία, οπότε τηλεφωνεί στο νοσοκομείο ο ίδιος.
«Δεν υπήρχε κρεβάτι και ήξερα ότι δεν θα αντέξω για πολύ ακόμη. Τελικά στις έντεκα το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος για να μου πει ότι άδειασε κρεβάτι».
Μόλις βγαίνει η ακτινογραφία επιβεβαιώνεται ότι έχει προσβληθεί από πνευμονία και οι συνάδελφοι του βάζουν τον ειδικό αναπνευστήρα Peep.
«Προσπάθησα να αντέξω χωρίς διασωλήνωση και νάρκωση αλλά χάνεις την συνείδηση και την αίσθηση του χρόνου, δεν είναι εύκολο».
Ο εκκωφαντικός θόρυβος του συγκεκριμένου αναπνευστήρα δεν είναι το μόνο πρόβλημα του Άντζελο Βαβασόρι, που αισθάνεται την ροή του ζεστού οξυγόνου να εισέρχεται στον οργανισμό του. Ιδρώνει, αισθάνεται ότι δεν αντέχει, μέχρι να διαπιστώσει μετά από λίγη ώρα ότι όταν κάνει εισπνοή μπαίνει αέρας μέσα του.
«Είμαι αναισθησιολόγος και επειδή για μέρες δούλευα με τους ασθενείς, το ότι γνώριζα τις αντιδράσεις τους με βοήθησε να προσαρμοστώ και να αντέξω».
Του χορηγούν ένα κοκτέιλ φαρμάκων και για τις επόμενες δύο μέρες ο Βαβασόρι όπως τόνισε ήταν απών. «Αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου ότι οι γιατροί και τα μηχανήματα σε τροφοδοτούν οξυγόνο και σε ενυδατώνουν. Ο χρόνος συμπυκνώνεται σε μια στιγμή και τώρα ξέρω ότι είναι εκείνη η επιτάχυνση που διαγράφει το παρελθόν και το παρόν, τα σύνορα ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο».
Η επιστροφή από την επιβεβλημένη διασωλήνωση βρήκε τον Ιταλό αναισθησιολόγο σε έναν θάλαμο, δίπλα από έναν ασθενή του, ο οποίος είχε νοσήσει και αυτός τον ιό. Αμφότεροι ήταν από τους τυχερούς, σε μια χώρα που μετράει εκατόμβες νεκρών ενώ στο Μπέργκαμο μέχρι χθες γινόταν μια κηδεία κάθε μισή ώρα.
«Τώρα είμαι στην Γαστρεντερολογική Μονάδα του νοσοκομείου που έχει μετατραπεί σε κλινική Covid-19. Αναπνέω με μια μάσκα που δίνει 70% οξυγόνο, περίπου 12 λίτρα ανά λεπτό. Δίπλα μου υπάρχουν οι ασθενείς μου. Εξεπλάγησαν που έγινα ένας από αυτούς».
Όσο για την χειρότερη στιγμή η απάντηση του Άντζελο ήταν μάλλον η αναμενόμενη: «Όταν δεν μπορούσα πλέον να αναπνεύσω, φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναδώ την γυναίκα μου και τα 4 παιδιά μας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή θεράπευα τους άλλους που είχαν μολυνθεί από τον κορωνοϊό. Είδα ασθενείς να πεθαίνουν και ξέρω την επιθετικότητα του. Πίστεψα λοιπόν ότι έφτασε και για μένα η στιγμή της… απόλυσης».