Τα τελευταία χρόνια ζούμε όλοι τις καθημερινές εξελίξεις με επίκεντρο το σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα της Πατρίδας μας. Ζούμε όλοι τις δυσκολίες, τις επιπτώσεις και τα σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα που δημιουργούνται καθημερινά και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έχοντας στα χέρια μας όλο και λιγότερα εφόδια στον αγώνα αυτό.
Όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που αναλαμβάνουν διαδοχικά τη διακυβέρνηση της Χώρας, ουσιαστικά μας ζητούν να προσαρμοστούμε σε ολοένα και πιο δύσκολες καθημερινές συνθήκες διαβίωσης και να κάνουμε κουράγιο, υποσχόμενοι σε εμάς πως το μέλλον θα είναι καλύτερο. Είναι ενδιαφέρον, πως η πρακτική αυτή, θυμίζει κάπως τη σχεδόν καθημερινή πρακτική ορισμένων, όπου, υποτίθεται συμπονετικά, δίνουν ένα «χτυπηματάκι» στην ωμοπλάτη του «δυστυχή» συνανθρώπου, που έχει ζητήσει συνήθως βοήθεια ή συμπαράσταση για ένα δύσκολο γεγονός ή κατάσταση που συνέβη στον ίδιο ή σε δικούς του ανθρώπους. Στην πραγματικότητα όμως, η πρακτική αυτή, τις περισσότερες φορές είναι παντελώς υποκριτική και υποκρύπτει την πλήρη αδιαφορία αλλά και τον αληθή σκοπό του «ευεργέτη» που δυστυχώς στην πραγματική ζωή εξαργυρώνεται συνήθως με άλλους τρόπους (π.χ. ψήφους). Έτσι, λοιπόν και στην καθημερινότητα μας, ικανοποιούμαστε όλοι με το «χτυπηματάκι» στην πλάτη και συνεχίζουμε τη ζωή μας ικανοποιημένοι με τα ψέματα και τις υποσχέσεις. Φυσικά ο τρόπος αυτός διαχείρισης του καθημερινού βίου των πολιτών δεν δημιουργήθηκε τώρα. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ανατρέχοντας στο διαδίκτυο να εντοπίσετε και να παρακολουθήσετε ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες μέχρι και πριν 50 χρόνια, όπου διακωμωδούνται από τότε τα παραπάνω περιγραφόμενα χαρακτηριστικά του πελατειακού/κομματικού κράτους (με το χαρακτηριστικό «χτυπηματάκι» στην πλάτη). Πολλές από αυτές είναι πολύ χαρακτηριστικές, όπως ο «βουλευτής Καλοχαιρέτας» και άλλες, κυριολεκτικά απολαυστικές ταινίες της εποχής!
Σίγουρα οι πολιτικοί μας, λοιπόν, έχουν μεγάλες ευθύνες! Όμως, αν για παράδειγμα θεωρήσουμε πως η Χώρα είναι ένα μεγάλο καζάνι (που βράζει!) και ο λαός μας όλος είναι η σούπα που είναι μέσα στο καζάνι αυτό, τότε και οι πολιτικοί της Χώρας είναι αδιαμφισβήτητα μια κουταλιά από τη σούπα αυτή! Δηλαδή και οι πολιτικοί ηγέτες και οι πολιτικοί σχηματισμοί αποτελούνται από το ίδιο υλικό, τα ίδια συστατικά και πρακτικά είναι γεγονός πως είναι και αυτοί κάποιοι από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Είναι δηλαδή ορισμένοι από εμάς, που καταφέρνουν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες (ορισμένοι καταφέρνουν να τεθούν επικεφαλής ενός έτοιμου αγώνα) και εκτελούν προσαρμοζόμενοι και σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες (τις επιθυμίες του λαού), έχοντας συνήθως ως στόχο την ψηφοθηρία και την απόκτηση της εξουσίας.
Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα άρθρα μου, το γιατί δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία όλα αυτά τα χρόνια στα προβλήματα αυτού του είδους και αυτών των συμπεριφορών, είναι ένα μεγάλο ερώτημα, που ενδεχομένως, δυστυχώς να οφείλεται στο γεγονός πως στην εποχή μας δόθηκαν άλλες προτεραιότητες. Ορισμένοι υποστηρίζουν και προσωπικά συμφωνώ, πως δυστυχώς στην εποχή μας αναδείχθηκε ως πρώτη προτεραιότητα και ως πρωταρχική κοινωνική αξία η διεκδίκηση και απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών μέσων, ενώ οι επιστήμη, η γνώση, η εκπαίδευση και οι πνευματικές αξίες οδηγήθηκαν σταδιακά προς εξαφάνιση. Η ανατροπή αυτή οδήγησε την κοινωνία μας και τους ηγέτες της σταδιακά στην παρακμή, όπου το ανώτερο κινήθηκε προς το κατώτερο.
Μπορεί, λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, το υπάρχον πολιτικό σύστημα να προσφέρει λύση στο πρόβλημα της βαθειάς και πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη Χώρα μας; Τα έως τώρα γεγονότα των προηγούμενων ετών, όπου οι σπατάλες και η κακοδιαχείριση από το πολίτικο προσωπικό με ταυτόχρονη συντήρηση του πελατειακού κράτους επικράτησαν, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να ελπίζουμε για το καλύτερο.
Οφείλουμε όλοι, όμως, να συνειδητοποιήσουμε, πως το έργο της ανοικοδόμησης, αν και εφόσον το επιθυμούμε, πρέπει να στηριχτεί σε όλους μας και σε καθέναν μας προσωπικά. Όλοι μας αποτελούμε μέρος του προβλήματος αλλά και τη λύση του. Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ορίσεις ποίο είναι ακριβώς το πρόβλημα που πρέπει να δώσεις λύση. Το βασικό πρόβλημα λοιπόν που πρέπει να δοθεί άμεσα λύση, κατά τη γνώμη μου, περιγράφεται ακριβώς από το εξής ερώτημα.
Αν υπό όλες αυτές τις συνθήκες που ισχύουν στη Χώρα μας, όλα αυτά τα χρόνια, ένα μαγικό ραβδί διαγράψει ξαφνικά όλο το χρέος της Ελλάδας, τί θα εμποδίσει τη Χώρα να ξαναφτάσει σε μερικά χρόνια στο σημερινό αλαλούμ που ζούμε σήμερα όλοι; Ποιός μπορεί άραγε να δώσει συγκεκριμένη λύση στο πρόβλημα αυτό;
Κρητικός Γ. Κων
σταντίνος
Επιμελητής Παθολογίας Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας,
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών,
Reader των Ιατρικών Εκδόσεων Oxford University Press, U.K. (Oxford Handbook of Clinical Medicine & Oxford Handbook of Clinical Specialties),
Reviewer του Ευρωπαϊκού Περιοδικού Παθολογίας (European Journal of Internal Medicine).