Η είδηση για την άδεια κυκλοφορίας που αναμένεται να δώσει ο FDA τη Δευτέρα στην Pfizer θα πρέπει να αποτελέσει μάθημα για όσους χρησιμοποιούσαν ως σύνθημα το επιχείρημα περί πειραματικών σκευασμάτων για να υποστηρίξουν τη μη-υποχρεωτικότητα. Η υποχρεωτικότητα σε ιατρική πράξη είναι ανεξάρτητη των εγκρίσεων και του καλού ή λιγότερο καλού προφίλ ασφαλείας και αποτελεσματικότητας.
Είναι δεκτή η σιωπηλή συγγνώμη από εκείνους που επιτέθηκαν και σε εμένα όταν έλεγα πως δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, αφού έτσι κι αλλιώς η κανονική άδεια ήταν ένα τεχνικό θέμα και ζήτημα χρόνου, ενώ ήδη είχαμε προχωρήσει στη φάση 4 (του post-marketing surveillance).
Το ίδιο ισχύει για το επιχείρημα περί νόμιμου ή παράνομου. Θα υπενθυμίσω το δικό μου “σύνθημα”:
Το ηθικό, το δίκαιο και το νόμιμο είναι διαφορετικές έννοιες. Ιδανικά θα έπρεπε να συμβαδίζουν, αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει πως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντα.
Η άδεια του FDA στην πραγματικότητα δεν μας αφορά. Μας αφορά όμως η άδεια του EMA, που σίγουρα θα έρθει και μάλιστα σύντομα. Δεν ξέρω αν θα έρθει με το ίδιο καθεστώς ευθύνης όπως το σημερινό καθεστώς απροσδιόριστης ευθύνης των παραγωγών εταιρειών (παραπομπή στα περί νόμιμου, δικαίου και ηθικού). Αλλά θα έρθει.
Τα μέτρα για τους ανεμβολίαστους (που αναμένω να ενταθούν μετά την επίσημη έγκριση), ήδη αφορούν και τους νοσούντες (εφόσον έχουν περάσει 6 μήνες), σύντομα θα αφορούν τους εμβολιασμένους με 2 δόσεις που θα μετατραπούν σε ανεμβολίαστους όταν έρθει η 3η δοση, και στη συνέχεια για όσους έχουν κάνει 3η δόση που θα θεωρούνται ανεμβολίαστοι όταν θα έρθει η 4η δόση. Και βλέπουμε.
Οπως έχω πει κατ’ιδίαν σε κάποιους φίλους, οι “νονοί” που βαπτίζουν βλάκες όσους θέλουν να έχουν προσωπική άποψη για τον εαυτό τους (για το αυτονόητο δηλαδή), δεν έχουν καταλάβει ότι απλά περιμένουν να έρθει η ώρα τους να λάβουν το βάπτισμα. Τότε το βάπτισμα θα είναι πιο επώδυνο.
Έτσι συμβαίνει πάντα σε τέτοιου τύπου κοινωνικές συνθήκες και καθεστώτα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, να διαβάσει λίγο ιστορία.
Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται, με άλλους (ελάχιστους) προωταγωνιστές και τους ίδιους (τους πολλούς) κομπάρσους. Πάντα όμως κάποιοι κομπάρσοι νομίζουν ότι ανήκουν στους πρωταγωνιστές, μέχρι να προσγειωθούν ανώμαλα στη σκληρή πραγματικότητα που θα πονέσει.
Γιάννης Κανδύλης, Κομπάρσοι Πρωταγωνιστές
Από την ποιητική συλλογή “Κίρκης φιλί”
