Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να διαφωνεί στο oτι η υγεία των ανθρώπων αποτελεί το ύψιστο αγαθό. Υγεία πάνω από όλα είναι η καλύτερη ευχή, αφού κάποιος όντας υγιής μπορεί να προσπαθήσει να αποκτήσει όλα τα υπόλοιπα.
Η οδυνηρή πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης είναι ότι και ο τομέας της υγείας ή μάλλον ολόκληρου του πακέτου που ονομάζεται κοινωνική πολιτική και εμπεριέχει και το σύστημα υγείας στη χωρά μας περνά και αυτός τη δική του κρίση.
Δυστυχώς όμως η υγεία- και μπορεί να πικράνω πολλούς- είναι ένα αγαθό που παράγεται με κόστος τόσο σε ανθρώπινους πόρους όσο και σε υλικοτεχνικούς (τεχνολογία, υποδομές κοκ.). Όλα αυτά βασίζονται ή μάλλον καλύτερα θα έπρεπε να βασίζονται στις ανταποδοτικές εισφορές που οφείλει να λάβει το σύστημα υγείας από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή η σταθερά των συστημάτων υγείας όμως τείνει να καταστεί η εξαίρεση αφού οι έκτακτες επιχορηγήσεις απευθείας από τον προϋπολογισμό του κράτους τείνουν να γίνουν ο κανόνας στην Ελλάδα του 2017. Με αναλογία 1 συνταξιούχο προς σχεδόν 1 ασφαλιζόμενο δεν πας πουθενά, όταν κατ ελάχιστο η αναλογία που χρειάζεσαι είναι 1: 4 για λειτουργικά ασφαλιστικά ταμεία .
Τα αποτελέσματα είναι ορατά στην απτή καθημερινότητα του πολίτη. Ανύπαρκτη ασφαλιστική κάλυψη στον ιδιωτικό τομέα, περιστολές επιδομάτων και δαπανών στα ΑΜΕΑ, ελλείψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στο ΕΣΥ και εν γένει μειωμένη προσβασιμότητα και λιγότερο ποιοτικές υπηρεσίες υγείας.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την ειλικρινή προσπάθεια της κυβέρνησης να παράσχει ανεμπόδιστα και καθολικά υγεία για ολόκληρου τον ελληνικό πληθυσμό, τους προσφυγές και τους οικονομικούς μετανάστες.
Η λύση είναι προφανής αλλά έχει πολιτικό κόστος, κυρίως πολιτικό κόστος για να είμαι ακριβοδίκαιος. Αν όχι, θα βυθιζόμαστε σε ένα δίχως τέλος φαύλο κύκλο εκπτωτικής πορείας των παρεχόμενων υπηρεσιών -προς ασφαλισμένους και ανασφαλίστους-, μη γελιόμαστε, και ένα σύστημα υγείας που θα καλύπτει τα απολύτως στοιχειώδη σε όλους. Η λύση θα είναι ο λεγόμενος- στην κοινωνική πολιτική «τέταρτος πυλώνας»-, δηλαδή η ασφάλιση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και θα αφόρα την κοινωνική και οικονομική ελίτ που πάντα βρίσκει τον τρόπο να εξυπηρετείται σε ιδιωτικό αλλά και δημόσιο –κακά τα ψέματα- τομέα.
Τα θύματα του παρόντος συστήματος υγείας είναι ξεκάθαρα η μικρομεσαία τάξη, ο ασφαλισμένος στο ΠΕΔΥ και ειδικά αυτός που πληρώνει αληθινό και όχι λογιστικό χρήμα θα έλεγα. Ευνοημένοι περισσότερο από όλους είναι οι άεργοι- όχι οι άνεργοι και παντελώς αδιάφοροι οι οικονομικά ισχυροί.
Τέλος αυτό που θα πρέπει να ανησυχεί την ελληνική κοινωνία είναι ότι η μη ασφάλιση τείνει- κατά τη ταπεινή μου γνώμη- να γίνει κυρίαρχη κουλτούρα, ειδικά στους νέους που αεργουν όντας ανασφάλιστοι λογω άποψης. Δημιουργείται έτσι μια κοινωνία που περιμένει τα πάντα ως μάννα εξ ουρανού από ένα υποτίθεται πατερναλιστικό κράτος. Υπάρχει μια παροιμία όμως που λέει πως αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα. Πολύ φοβάμαι πως οι πολιτικές ηγεσίες όχι μονό αυγά δεν σπάνε αλλά αντίθετα τα εκκολάπτουν ευλαβικά προς τέρψι του διαχρονικού πελατειακού κράτους..
Γκαργκάσουλας Ανδρέας ΕΚΠ