Αγανάκτησε ο υφυπουργός πολιτικής προστασίας με την κριτική για την απαγόρευση της μουσικής στην εστίαση, και συμπλήρωσε, ότι “αυτό έχει αποδειχθεί από επιστημονικές μελέτες, καθώς η μουσική συνδυάζεται με τραγούδι (άρα περισσότερα σταγονίδια στον αέρα), χορό και αλκοόλ.”
Εμείς να δείτε πόσο έχουμε αγανακτήσει εδώ και μήνες.
Για να κάνουμε λίγο μάθημα ώστε να ξεχωρίσουμε την αυθαίρετη υπόθεση και τη θεωρία βασισμένη σε εργαστηριακές προσομοιώσεις από την πραγματική απόδειξη, απόδειξη μετάδοσης σημαίνει ότι έχουν καταγραφεί περιστατικά που οφείλονται στο τραγούδι και μόνο σε αυτό, και γνωρίζουμε πόσο συμβάλλει αυτός ο παράγοντας στη διασπορά του ιού. Και μάλιστα θα πρέπει να τεκμηριωθεί μετάδοση σε ανοιχτό χώρο, μιας και η εστίαση δουλεύει μόνο σε ανοιχτούς χώρους σήμερα.
Τέτοια περιστατικά στη βιβλιογραφία δεν κατάφερα να βρω, και ούτε φυσικά υπάρχουν εκτιμήσεις για την συμβολή της μουσικής στη διασπορά (σοβαρά τώρα, δεν ακούγεται γελοίο αυτό?).
Και να υπήρχαν μεμονωμένα περιστατικά, δεν θα σήμαιναν τίποτα περισσότερο από μια κωμική υστερία ανάλογη με τις εικόνες της δημοτικής αστυνομίας να φυλάει τα παγκάκια, των κλειστών πάρκων με κορδέλες, με την απαγόρευση κυκλοφορίας σε ανοιχτούς χώρους, με το κλείσιμο των περιπτέρων τα μεσάνυχτα (πέρσι το Σεπτέμβριο), με την καταδίωξη από την αστυνομία όσων κυκλοφορούσαν σε πλατείες, με την διενέργεια της Αναστάσιμης ακολουθίας το Πάσχα στις 9 το βράδυ αντί για τα μεσάνυχτα, και πάρα πολλά άλλα. Όλα για το φαίνεσθαι, όλα διανθισμένα από ανύπαρκτα επιστημονικά δεδομένα που μόνο κατά φαντασία υπάρχουν για όσους τα επικαλούνται.
Μέτρα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανέκδοτα, αν και δεν αποκλείεται να ήταν η αιτία για μεγαλύτερη διασπορά (για παράδειγμα, όταν δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε εξωτερικό χώρο, θα μαζέψεις τους φίλους στο σπίτι). Αλλά καμιά φορά τα αυτονόητα είναι αδύνατο να γίνουν αντιληπτά όταν το confirmation bias έχει χτυπήσει κόκκινο και όταν η εμμονή και η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας οδηγεί σε κυριολεκτικά σε ψευδαισθήσεις.
Υπάρχουν πολλά έγγραφα που αναφέρουν τη δυνατή φωνή ή το τραγούδι ως κίνδυνο διασποράς, λόγω του αυξημένοιυ αερολύματος. Και λοιπόν? Ποια είναι η πιθανότητα να υπάρξει διασπορά σε ανοιχτό χώρο, και πόσο αυξάνεται αυτή η πιθανότητα όταν μιλάς δυνατά? Τί μέτρησαν τα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού που επικαλείται ο υφυπουργός? Αναφέρομαι σε μετρήσεις, όχι σε θεωρητικά μοντέλα με μηδενική πρακτική αξία.
Όλα αυτά βέβαια θα μπορούσαν να έχουν την ελάχιστη εφαρμογή σε κλειστό χώρο μόνο, γιατί σε ανοιχτό χώρο δεν παίζουν κανένα ρόλο πρακτικά. Πρόκειται για θεωρητικολογικές υστερίες (εμπλουτισμένες με εργαστηριακές μελέτες μέτρησης σταγονιδίων, που δεν επιβεβαιώνονται πάντα βέβαια), που δεν έχουν κανένα πρακτικό και κλινικό αντίκρυσμα.
Μήπως να βάλουμε ντεσιμπελόμετρα με επιβολή προστίμου 15 ευρώ ανά dB αύξησης της έντασης της φωνής πάνω από τα 60 dB. Μήπως να επιβάλλουμε μέγιστο αριθμό αναπνοών ανά λεπτό, με επιβολή προστίμου και σε αυτή την περίπτωση? Κι αν η έλλειψη μουσικής οδηγήσει κάποιους στο τραγούδι ακριβώς για να καλύψουν την ενοχλητική ησυχία ή τον ενοχλητικό θόρυβο των ψιθύρων από τα γύρω τραπέζια? Θα αφήσουμε αυτή την εγκληματική συμπεριφορά των ανεύθυνων να αμαυρώσει το πετυχημένο έργο διαχείρισης της πανδημίας μέσω της απαγόρευσης της μουσικής?
Αυτά τα ΔΗΘΕΝ μέτρα, που υποτίθεται συμβάλλουν στον περιορισμό της διασποράς στην καλύτερη περίπτωση προσφέρουν σχεδόν τίποτα και κατά πάσα βεβαιότητα προσφέρουν το απόλυτο τίποτα στον έλεγχο της πανδημίας και της διασποράς.
Δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι η επιστήμη έχει κυριολεκτικά ισοπεδωθεί και γελοιοποιηθεί, από σχετικούς και άσχετους με το θέμα, στα πλαίσια της τρομο-υστερίας και της εμμονικής συμπεριφοράς τόσο ορισμένων επιστημόνων όσο και των αρχών. Προκαλεί εντύπωση όμως η αμετροέπεια και η υποκρισία τους.
Μετά από 1 χρόνο, η επιστροφή στη λογική αποτελεί απατηλό όνειρο για ορισμένους. Το πρόβλημα είναι ότι επιβάλλουν τη δική τους εμμονή και το δικό τους παραλογισμό και στους υπόλοιπους. Κι αντί να ανησυχούν για τη δική τους ψυχική ισορροπία με αυτά που λένε και κάνουν, παριστάνουν τους σωτήρες των υπολοίπων, με ψευδεπίγραφες επιστημονικές αποδείξεις (δήθεν) από μεγάλα πανεπιστήμια.
Το μέτρο της απαγόρευσης της μουσικής μπορεί να χαρακτηριστεί με δύο λέξεις. ΑΧΡΗΣΤΟ και ΓΕΛΟΙΟ. Η δεύτερη λέξη ανταποκρίνεται καλύτερα στην πραγματικότητα.
Αν η άρνηση αποδοχής των εμμονών οδηγεί σε αγανάκτηση, φανταστείτε σε πόση αγανάκτηση οδηγεί η επιβολή των εμμονών ορισμένων στους υπόλοιπους…
