«..Ο πραγματικός οραματιστής και αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, έλεγε: “Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά την σιωπή των φίλων μας.”
Εκκωφαντική σιωπή των συναδέλφων μας που αδιαφορούν για την άδικη αντιμετώπισή μας, αρνούμενοι ακόμα και την τυπική αδελφική αλληλεγγύη.
Εκκωφαντική σιωπή των δημοσιογράφων των μεγάλων καναλιών, που ωρύονται κατά καιρούς για διάφορα δικαιώματα αλά καρτ, το έγκλημα όμως που διαπράττεται δίπλα τους το αγνοούν..
Εκκωφαντική σιωπή όλων αυτών των συνδικαλιστικών οργάνων, συλλόγων και σωματείων, που όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κήρυτταν στάσεις εργασίας και απεργίες για ψύλλου πήδημα. Τώρα όμως σιωπούν ένοχα.
Εκκωφαντική σιωπή και των απλών συνανθρώπων μας, των ανθρώπων τις διπλανής πόρτας που με το πράσινο πιστοποιητικό τους έταξαν επιπλέον δικαιώματα και τους φούσκωσαν τα μυαλά με την αίσθηση υπεροχής έναντι αυτών που δεν έχουν πιστοποιητικό..
Εκκωφαντική πολύ περισσότερο η σιωπή της μεγαλύτερης μερίδας ιεραρχών και ιερέων απέναντι στην καταπάτηση του αυτεξούσιου και της αυτοδιάθεσης… Αν οι προηγούμενες σιωπές μας ενοχλούν, υπάρχει μία σιωπή που εμένα τουλάχιστον μου προκαλεί τρόμο, για το μέλλον αυτής της χώρας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την σιωπή των νέων παιδιών, των φοιτητών μας. Διαχρονικά ο αγώνας για ελευθερία, δημοκρατία και ισονομία βασίστηκε στα νέα παιδιά τα οποία πολλές φορές θυσίαζαν την ίδια τους την ζωή.. Τι κάνει όμως η πλειοψηφία των δικών μας παιδιών; Τίποτα. Με κατηργημένα τα πνευματικά και ηθικά αντανακλαστικά υποκύπτουν αβασάνιστα στον ωμό εκβιασμό και την στέρηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσής τους. Για να μην στερηθούν λίγο την ικανοποίηση των παθών τους προβαίνουν σε μια πράξη, όχι για να προστατέψουν την υγεία τους αλλά για να μην ξεβολευτούν. Ξεχνούν όμως ότι αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας και αυτή η χώρα έχει βαριά πνευματική και ηθική κληρονομιά. Αν συνεχίσουν σκεπτόμενοι με αυτόν τον τρόπο το μέλλον όχι μόνο δεν θα τους ανήκει, αλλά θα είναι και ζοφερό. Τελευταία άφησα την σιωπή της βουλής. Την άφησα τελευταία γιατί μου είναι μια σιωπή αδιάφορη .Όλες οι προηγούμενες σιωπές κρύβουν μια δυναμική και μπορούν να μεταβληθούν σε φωνές διαμαρτυρίας.
Αυτό άλλωστε επιθυμούμε. Η σιωπή της βουλής όμως αγαπητοί μου συναγωνιστές, είναι η ίδια σιωπή που αφουγκράζεσαι όταν στέκεσαι πάνω από ένα τάφο που το περιεχόμενό του είναι σε πλήρη αποσύνθεση..»
Από την ομιλία του Ευρυβιάδη Μπαιραμίδη (νευροχειρουργού) στην συγκέντρωση κατά της υποχρεωτικότητας που έγινε στις (24-10-21) στην Μυτιλήνη.