Οι πρώτες βάσεις για την εισαγωγή του χειρουργείου ημέρας, τίθενται, στις απαρχές του εικοστού αιώνα, από τον James Nicoll (1864-1921), γιατρό στο Νοσοκομείο Παίδων της Γλασκώβης, ενώ μόλις το 1955 ο Farquharson δημοσιεύει και παρουσιάζει σε άρθρο του περιπτώσεις κήλης τις οποίες αντιμετωπίζει ως περιστατικά χειρουργείου ημέρας[1].
Μολονότι, τα χειρουργεία ημέρας σε πληρέστερη και πιο οργανωμένη μορφή εντοπίζονται κατά τη δεκαετία του 1970 κυρίως σε πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών[2], μόλις τα τελευταία έτη συστηματοποιείται η προσπάθεια καθιέρωσής τους, δεδομένων των πιέσεων για συγκράτηση της δαπάνης και βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας σε ποιοτικούς όρους.
Οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις στους τομείς της βιοϊατρικής και της φαρμακολογίας, με νέα αναισθησιολογικά σχήματα τα οποία επιτρέπουν στους ασθενείς να επανακτήσουν τις αισθήσεις τους γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα, αναλγητικά για την ανακούφιση του πόνου, καθώς επίσης και των συστημάτων πληροφορικής και μικροχειρουργικής, τα οποία καθιστούν λιγότερο πολύπλοκες και επικίνδυνες τις επεμβάσεις[3],[4] έχουν αναδείξει το χειρουργείο ημέρας και την περιπατητική ιατρική σε πολλά υποσχόμενες εναλλακτικές μορφές περίθαλψης και φροντίδας υγείας οι οποίες υιοθετούνται σε πολλά κράτη της ευρωπαϊκής ηπείρου και των Ηνωμένων Πολιτειών[5].
Η μείωση των ημερών νοσηλείας των ασθενών, η οποία συνεπάγεται μείωση του νοσοκομειακού κόστους, αποτέλεσε πρωτεύον κριτήριο για την υιοθέτηση του θεσμού των ημερήσιων επεμβάσεων[6]. Επιπρόσθετα, τα χειρουργεία ημέρας προσφέρουν ένα πλήθος πλεονεκτημάτων για τα συστήματα υγείας, μεταξύ των οποίων α) η ταχύτερη κινητοποίηση