“Λανθασμένοι Σχεδιασμοί”
Για τον σχεδιασμό της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ) στη χώρα μας, χρειάζεται απλή γνώση των παθογενειών του παρελθόντος και άλλα πολλά που θα γίνει προσπάθεια να αναλυθούν.
Το δημόσιο σύστημα σήμερα χρειάζεται 6.000 γιατρούς ειδικοτήτων με εμπειρία και γνώση. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠαΣοΚ δυστυχώς ερήμωσαν τις δημόσιες δομές σε βαθμό τεράστιο, με αποτέλεσμα πολλές κτιριακές εγκαταστάσεις ιδιόκτητες του Δημοσίου να μένουν ανεκμετάλλευτες μαζί με τον εξοπλισμό τους. Οι απολύσεις 3.000 γιατρών από τον ΕΟΠΥΥ, πρώην ΙΚΑ, είχαν διπλό στόχο, αφενός τις απολύσεις λόγω «μνημονιακών υποχρεώσεων», αφετέρου την επικράτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην Υγεία. Το μοντέλο αυτό στόχευε στη συγκεντροποίηση πλούτου στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και ταυτόχρονα στη μείωση των δαπανών για την Υγεία με ταυτόχρονη αύξηση της συμμετοχής των ασθενών σε όλα τα επίπεδα, κυρίως στην εκτέλεση εργαστηριακών εξετάσεων. Η νοσηρή αυτή κατάσταση δυστυχώς διαιωνίζεται και σήμερα. Με τη σημαντική διαφορά, την προσβασιμότητα όλων -και των ανασφάλιστων – στο έστω υποβαθμισμένο μνημονιακό σύστημα υγείας.
Η προσπάθεια από το υπουργείο Υγείας για ένα σύστημα με κεντρικό άξονα σε επιστημονικό επίπεδο μόνο γενικούς γιατρούς, αποτελεί υποβάθμιση του συστήματος και παραπομπή σε προηγούμενες δεκαετίες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η χώρα χρειάζεται ειδικότητες γιατρών. Χρειάζεται όλους τους απολυμένους γιατρούς.
Σημείο που ενέχει σοβαρό λόγο να αναλυθεί είναι η άρνηση των ηγεσιών του υπουργείου Υγείας να κατατεθούν οι απόψεις των εργαζομένων στο δημόσιο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας. Ο αποκλεισμός εξ ορισμού σημαίνει την απαξίωση του προσωπικού, με συνέπεια την καταδίκη σε αποτυχία ενός συστήματος που το «εμπνεύστηκε» μια ομάδα επιστημόνων, χωρίς να λάβει υπόψη της την ελληνική πραγματικότητα. Είχαμε και άλλες «εξελίξεις» στο θολό τοπίο του σχεδιασμού, την εμπλοκή του ΠΟΥ. Απορία μας είναι αν ο ΠΟΥ θα λάβει υπόψη τον σχεδιασμό της ομάδας των ελλήνων επιστημόνων ή αν θα λάβει υπόψη του τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Σε τελική ανάλυση το ελληνικό κράτος οφείλει να ξέρει καλύτερα από όποιον άλλον, φυσικό πρόσωπο ή οργανισμό, ποιες οι ανάγκες σε δημόσια φροντίδα. Υπάρχει έντονη ανησυχία στον ιατρικό κόσμο για την εργασιακή σχέση στο νέο σύστημα υγείας. Τα πράγματα δεν προοιωνίζονται ευχάριστα όσο υπάρχει η εμμονή του υπουργείου, για όσους γιατρούς με δικαστικές αποφάσεις ενταχθούν στο σύστημα ως πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, να παραιτηθούν από οποιεσδήποτε δικαστικές αξιώσεις και διεκδικήσεις. Είναι ένα δείγμα εξευτελισμού απέναντι στους γιατρούς, το οποίο θα σηματοδοτήσει μια νέα κάκιστη αρχή στις σχέσεις εργαζομένων και κράτους. Θα τη χρεωθεί βέβαια όλη η κυβέρνηση και όχι μόνο ο υπουργός Υγείας.
