Η ιατρική αμέλεια και το ιατρικό λάθος, όπως έγραψα πολλές φορές και ακόμη περισσότερες είπα, είναι αναπόφευκτα κακά της άσκησης της ιατρικής πράξης σε όλο τον κόσμο από τα πανάρχαια χρόνια. Τελικά σε όλους τους τομείς και τις δραστηριότητες της το λάθος δεν υπάρχει μόνο αν δεν κάνει κανείς τίποτε.
Φυσικά το ζητούμενο είναι τα λάθη να είναι μικρά, να είναι αναστρέψιμα, να μην είναι συχνά και φυσικά να μην είναι σοβαρά και ενίοτε μοιραία. Αυτό έχει απόλυτη ισχύ στην ιατρική, αφού εμείς οι ιατροί έχουμε το τραγικό προνόμιο να ασχολούμαστε με τον πάσχοντα και θνήσκοντα συνάνθρωπό μας.
Εκεί που η ιατρική αμέλεια και το ιατρικό λάθος τεκμηριώνονται δικαστικά και μόνο δικαστικά , τότε πρέπει να ανταποδίδεται η ευθύνη και να πληρώνει ό ένοχος ή οι ένοχοι το λάθος ή την αμέλεια. Αυτό ισχύει ή θα έπρεπε να ισχύει ειδικά την Κύπρο, αφού είναι γνωστό και καθολικά αποδεκτό , ότι η κυριότερη αιτία της σχεδόν απόλυτης καταστροφής είναι η ατιμωρησία.
Εκμεταλλευόμενος διάφορα περιστατικά επανέρχομαι για πολλοστή φορά με τα ακόλουθα διαπιστώσεις-εισηγήσεις :
NAI! Συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν ιατρικά λάθη !
Τα ιατρικά σφάλματα που θα μπορούσαν να αποφευκτών προκαλούν το θάνατο σε περισσότερους ανθρώπους παρά τα τροχαία ατυχήματα, το AIDS , ή ο καρκίνος του μαστού..
ΕΛΛΑΔΑ 13% των ασθενών έχουν αρνητική εμπειρία από την περίθαλψή τους 9% έλαβαν λανθασμένη θεραπεία
ΗΠΑ 12000 θάνατοι κάθε χρόνο από περιττές χειρουργικές επεμβάσεις 7000 θάνατοι κάθε χρόνο από εσφαλμένη χορήγηση φαρμάκων 20000 θάνατοι κάθε χρόνο από λάθη σε εσωτερικούς ασθενείς 8000 θάνατοι κάθε χρόνο από νοσοκομειακές λοιμώξεις
H.B. Καταγράφονται κάθε χρόνο πέραν των 120000 ιατρικών λαθών εκ των οποίων 20000 – 30000 οδηγούν στο θάνατο
ΚΑΝΑΔΑΣ 23750 θάνατοι κάθε χρόνο από ιατρικά λάθη
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 18000 θάνατοι κάθε χρόνο από ιατρικά λάθη 30000 κάθε χρόνο με σοβαρή αναπηρία από ιατρικά λάθη
ΙΤΑΛΙΑ 50000 κάθε χρόνο θάνατοι από ιατρικά λάθη
Ο γιατρός οφείλει πάντοτε να επιδεικνύει μια συμπεριφορά σύμφωνη προς ορισμένα πρότυπα και όχι να επιτύχει ένα αποτέλεσμα.
– Δεν υπάρχει ιατρική ευθύνη σε περίπτωση βλάβης του ασθενούς, όταν η ενέργεια του ιατρού δεν οφείλεται σε υπαίτια άγνοια ή αμέλεια.
– Δεν υπάρχει ιατρική ευθύνη όταν ο ιατρός έκανε ευσυνείδητα τη διάγνωσή του και ακολούθησε την πρέπουσα φαρμακευτική αγωγή, σύμφωνα με τους καθιερωμένους κανόνες της ιατρικής επιστήμης και τέχνης.
-Δεν υπάρχει ευθύνη για διαγνωστικά ή θεραπευτικά σφάλματα, όταν τα σφάλματα αυτά δεν οφείλονται σε άγνοια ή παράλειψη των απαραίτητων ιατρικών γνώσεων.
– Ο κίνδυνος των τυχαίων και ανυπαίτιων σφαλμάτων του ιατρού βαρύνει τον ασθενή.
Χαρακτηριστική είναι η παραδοχή του Ελβετικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου από το 1927, καθώς και η καθιερωμένη άποψη του των Αγγλοσαξονικών Δικαστηρίων, σύμφωνα με τα οποία :
-H προσφυγή στις υπηρεσίες του ιατρού σημαίνει χωρίς άλλο και την ανάληψη ορισμένων κινδύνων από πλευράς ασθενή.
Ναι γίνονται ιατρικά λάθη και θα συνεχίσουν δυστυχώς να γίνονται, γιατί το τέλειο δεν υπάρχει στη ζωή. Είναι καθήκον όλων μας και κυρίως της ηγεσίας του ιατρικού κόσμου να περιορίσουμε τα λάθη αυτά.
Ο ιατρός δεν είναι πάντοτε υπεύθυνος για μιαν ανεπιθύμητη κακή έκβαση μιας ιατρικής πράξης ο ιατρός.
Φυσικά η τιμωρία είναι ένας από τους βασικότερους παράγοντες για την αντιμετώπιση του ιατρικού λάθους και της ιατρικής αμέλειας. Παράλληλα όμως πρέπει να γίνονται συνεχείς προσπάθειες βελτίωσης της προσφερόμενης ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και αναβάθμισης των δεικτών υγείας, αφού σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα και αναντίρρητες στατιστικές μελέτες από πολλές χώρες, για το 90% των ιατρικών λαθών ευθύνεται το σύστημα και για το υπόλοιπο 10% το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό.
Άρα κάθε σωστό βήμα που στοχεύει στην αναβάθμισης των δεικτών υγείας, είναι και ένα βήμα κατά του ιατρικού λάθους και της ιατρικής αμέλειας. Μέσα σε αυτό το πνεύμα και με αυτό το σκεφτικό, η εφαρμογή του ΓΕΣΥ καθίσταται ολοένα και περισσότερο αδήριτη και αναπόφευκτη ανάγκη.
Και τέλος σε μια ευνομούμενη και πολιτισμένη κοινωνία, πρέπει να τιμωρούνται τα ιατρικά λάθη και ταυτόχρονα ο ιατρός σε κάθε περίπτωση πρέπει να τυγχάνει από τα ΜΜΕ ειδικά και από την κοινωνία γενικά μιας ευπρεπούς συμπεριφοράς, που αρμόζει σε ένα επιστήμονα που έταξε ως σκοπό της ζωής του την εξυπηρέτηση του ασθενή και την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια της εκδίκασης μιας υπόθεσης εναντίον του, αλλά και όταν ακόμη καταδικαστεί, γιατί ποτέ δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας κοινός εγκληματίας.