Θα ήθελα να είμαι σαν την Πελαγία. Θα ήθελα να μπορώ να ασκώ την ιατρική με τέτοια ικανότητα, ευαισθησία και ευσυνειδησία. Να μπορώ να δουλεύω ακούραστα, χαμογελαστά κι αγόγγυστα όση δουλειά κι αν έχω να κάνω και να υποδέχομαι κάθε παιδί και την οικογένειά του σαν να είναι το πρώτο της ημέρας. Να δείχνω την ίδια φροντίδα, προσοχή κι επιμέλεια σε κάθε περιστατικό, όποιος κι αν είναι ο λόγος προσέλευσης του. Να κάνω το μικρό ασθενή μου να με αγαπάει, έτσι όπως ανεπιφύλακτα χαρίζουν τα μικρά παιδιά την αγάπη τους, απλά και μόνο με την κλινική μου εξέταση. Να εξηγώ με απέραντη υπομονή στους γονείς τι συμβαίνει με την υγεία του παιδιού τους, να τους καθησυχάζω όταν δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, να τους αφυπνιζω χωρίς να τους αναστατώνω όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Να οργανώνω τη θεραπευτική μου προσέγγιση με προτεραιότητα στη σωστή άσκηση της ιατρικής, στη μικρότερη ταλαιπωρία του παιδιού και στην ανακούφιση της οικογένειας με αυτή τη σειρά και μην λαμβάνοντας καθόλου υπόψη την προσωπική μου διευκόλυνση. Να μην περιορίζομαι στις ατελείωτες ώρες εργασίας μου στο νοσοκομείο αλλά να το κάνω και στον ελεύθερο χρόνο μου για αυτούς που είναι έξω από το σύστημα υγείας. Να μην φοβάμαι να αναλάβω ασθενείς με δύσκολες χρόνιες ασθένειες και να τις στέλνω στο επόμενο νοσοκομείο μόνο και μόνο επειδή είναι “δύσκολες” και απαιτητικές. Να είμαι ο άνθρωπος αυτών των παιδιών στο Ρέθυμνο, αυτός που και ξέρει και μελετά και δεν τα χάνει σε μια αναποδιά της αρρώστιας και συνεργάζεται με τους ειδικούς που τα παρακολουθούν ώστε να έχουν την καλύτερη φροντίδα με τη μικρότερη ταλαιπωρία.
Θα ήθελα να είμαι σαν την Πέλλα στην εφημερία.
Να μην τα χάνω μπροστά στο περιστατικό όποιο κι αν είναι αυτό. Να είμαι ορθή, γρήγορη και αποτελεσματική χωρίς φωνές και φασαρίες και να τα κάνω όλα να φαίνονται εύκολα, να ρέουν απρόσκοπτα. Να μην αφήνω το ζόρι του περιστατικού να επηρεάσει στο ελάχιστο τις ιατρικές μου ενέργειες. Να επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει κούραση, φόβο, άγχος μόνο όταν όλα έχουν τακτοποιηθεί. Να μην μεταδίδω ένταση κι εκνευρισμό ούτε στον ασθενή και την οικογένειά του, ούτε στους συνεργάτες μου. Να βρίσκω πάντα το χρόνο και να εκμεταλλεύομαι κάθε αφορμή να μεταδώσω αυτά που ξέρω στους νεότερους, στους ειδικευόμενους. Και να είμαι πάντα εκεί να λύσω τις απορίες, να αποσοβήσω εντάσεις, να αναλάβω την ευθύνη του περιστατικού.
Πολύ θα επιθυμούσα να έμοιαζα στην Πελαγία στην επιθυμία για διαρκή επιμόρφωση, για επιστημονική αρτιότητα, για απόκτηση καινούριων γνώσεων και δεξιοτήτων, για συνεχή ενημέρωση πάνω στις εξελίξεις και αλλαγές της παιδιατρικής ώστε να εφαρμόζω πάντα την ιατρική lege artis. Μα πιο πολύ θα ήθελα να είχα τη δύναμη της. Μετά από ένα τέτοιο γεγονός, την κατάληξη ενός υγιούς παιδιού στα χέρια μου,παρ’ όλες τις προσπάθειες μου να μπορούσα να “ξανακολυμπήσω στα βαθια.” Να ξανακάνω τα ίδια ακριβώς πράγματα που ξέρω να κάνω και να σώσω άλλα παιδιά που βρέθηκαν σε καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή τους. Να μην τρομάξω, να μη λουφάξω, να μην αποσυρθώ στα πιο εύκολα, στα πιο ανώδυνα, στα μετόπισθεν.
Ευτυχώς ήρθαν μια εισαγγελέας κι τρεις δικαστές να μου εξηγήσουν την πλάνη μου και τον άτοπο θαυμασμό μου και να διδάξουν και σε αυτή και σε μένα και σε όλους τους παιδιάτρους τι σημαίνει σωστή ιατρική:
Aρχικά κατάλαβα ότι όταν ένα παιδί εξεταστεί για δεύτερη φορά, οφείλω να κάνω εξετάσεις, όταν παρατείνονται τα συμπτώματα και οι εξετάσεις μπορούν να θεωρηθούν “ντεμί” πρέπει να το μεταφέρω σε εντατική μονάδα προληπτικά μήπως συμβεί κάτι απρόβλεπτο.
Ξέχασα να ρωτήσω τι θα γίνει όταν καλυφθούν τα 6-7 κρεβάτια της εντατικής παίδων στο Ηράκλειο…
Μετά μου διευκρίνισαν ότι όλα είναι θέμα υγρών. Με έμαθαν να τα υπολογίζω και να τα χορηγώ και μου έδειξαν ότι ένα παιδί μπορεί να πεθάνει σε λίγες ώρες από αφυδάτωση μέσα στο νοσοκομείο ακόμα κι αν παίρνει ενδοφλέβια υγρά, ακόμα κι αν έχει μόνο μια ελαφρά αυξημένη ουρία, ακόμα κι όταν κρεατινίνη κάλιο νάτριο είναι απολύτως φυσιολογικά, ακόμα κι όταν το παιδί έχει ουρήσει μέσα στην ημέρα και έχει ούρα στην κύστη του. Μπερδεύτηκα λίγο γιατί τα υγρά που υπολόγισαν ήταν λίγο λιγότερα από όσα πήρε το παιδί που πέθανε, πως εξηγείται αυτό; Ίσως εννοούσαν ότι έπρεπε να δοθούν όλα μαζί κι όχι στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου, αλλά πάλι αυτό δεν θα προκαλούσε θάνατο από υπερφόρτωση; Μπα, αυτοί ξέρουν.
Αυτούς θα θαυμάζω κι αυτούς θα συμβουλεύομαι από δω και μπρος.
Θα ασκώ την ιατρική με βάση τον αριθμό προελεύσεων του ασθενούς και τις επιθυμίες των γονιών του, θα κάνω εξετάσεις τουλάχιστον δυο φορές για να έχω δυνατότητα σύγκρισης, μια ακτινογραφία για παν ενδεχόμενο, και ότι άλλο μου ζητηθεί.
Αν κάποιος θέλει να εισαχθεί στο νοσοκομείο, θα το κάνω για όσο διάστημα ευχαριστεί τον ασθενή και την οικογένεια. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν και τα ράντζα, για την περίπτωση που δεν επαρκούν οι κανονικές κλίνες.
Βέβαια η τρίτη προσέλευση δεν θα επιβάλλει εισαγωγή αλλά διακομιδή στο Ηράκλειο.
Έτσι θα πορεύομαι και δεν χρειάζεται να παρακολουθώ τις εξελίξεις γιατί τα παλιά κλασσικά συγγράμματα τα λένε όλα και οι εξελίξεις των τελευταίων 15-20 χρόνων (βλέπε ποσοτική CRP, StrepTest) είναι επισφαλείς και με βάζουν σε μπελάδες.
Άλλωστε, ήμουν κι εγώ μια ύποπτη…
Είμαι ένοχη. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα
Όλγα Γραφάκου,
Διευθύντρια Παιδιατρικής,
Κ.Υ. Σπηλίου
Για την δικαστική απόφαση στην υπόθεση θανάτου του μικρού Διονύση