Έκλεισε με τον πιο τραγικό τρόπο το θρίλερ της εξαφάνισης του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το άψυχο κορμί του εντοπίστηκε -τυχαία από περαστικούς- λίγα μέτρα από τη Γαλακτοκομική Σχολή. Όπως ήταν αναμενόμενο, η “ευαισθησία” και η “συγκίνηση” της ελληνικής κοινωνίας ξεχείλισε.
Όλοι θρηνούν για τον θάνατό του. Από αύριο όλα θα ξαναγυρίσουν στην κανονικότητα. Αυτοί που σήμερα τον κλαίνε, αύριο θα σπάσουν πλάκα με κάποιον ομοφυλόφιλο. Θα δουλέψουν κανέναν “βρωμιάρη μετανάστη”, θα βρίσουν κάποιο “πρεζάκι”. Οι ίδιοι που θα μάθουν στον γιό τους να είναι “άντρας”, “μάγκας”.
Όμως, όχι, δεν τελειώνουμε εδώ. Πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση. Γιατί οπωσδήποτε ευθύνες υπάρχουν μεταξύ των συμφοιτητών του , του διευθυντή της σχολής αλλά και των καθηγητών που όφειλαν να έχουν -και είχαν- αντιληφθεί τι συνέβαινε, αλλά παρέλειψαν να παρέμβουν για να προστατεύσουν τον ατυχή 20χρονο, τον οποίο η οικογένειά του αλλά και η Πολιτεία τούς είχαν εμπιστευτεί. Η δική τους αδιαφορία ή αμέλεια ήταν που ολοκλήρωσε το απόλυτο αδιέξοδο που έφτασε να βλέπει κάποια στιγμή μπροστά του.
Η Αστυνομία μπορεί να ανοίξει τα στόματα και η εισαγγελία να επιτελέσει τον ρόλο της.
Αδίκημα υπάρχει: Η πρόκληση σε αυτοκτονία, που τιμωρείται. Τα άλλα είναι νομικές σοφιστείες και δίνουν την ευκαιρία σε κάποιους να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Το έγκλημα έχει τελεστεί και αν μείνει χωρίς τιμωρία, το κράτος μας θα είναι για άλλη μία φορά εκτεθειμένο επειδή δεν μπόρεσε να προστατεύσει, έστω εκ των υστέρων, τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού που τώρα «δεν πονάει πια», όπως εύστοχα έγραφαν τα πανό στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά θα πονάνε άλλα παιδιά στο μέλλον.
Ο θάνατος του παιδιού έσπασε την εκκωφαντική σιωπή και την συγκάλυψη. Έτσι δεν κινδυνεύει πια από κανέναν. Μόνο από την τάση κάποιων να ξεχάσουν ή να προσπεράσουν το γεγονός. Και από τα κροκοδείλια δάκρυα!
Γι αυτό, ας μην είναι παρένθεση αυτή η φασαρία. Όσο κι αν αλλάξουν οι νόμοι, το κράτος, οι θεσμοί, η κοινωνία, οι σχέσεις, οι αντιλήψεις και οι νόρμες που την διαπερνούν είναι εδώ. Μην το λησμονούμε. Ποτέ.
Γιαν. Παπαμήτρος